Michael Jackson vijf jaar dood

Op donderdag 25 juni 2009 reed ik op de beroemde Route 66, van Chicago naar Springfield, Illinois, de stad van Abraham Lincoln. Het was drukkend warm, al dagen. De radio stond aan. Daar, op dat moment, rond een uur of vier, hoorde ik het nieuws – en waarschijnlijk weet jij ook waar jij je op dat moment bevond. Michael Jackson was op vijftigjarige leeftijd overleden. Hij was rond het middaguur in zijn woning in Los Angeles door een hartstilstand getroffen. Ik zou erna nog vier weken in het land zijn en gedurende die tijd leken de Amerikanen met maar één ding bezig te zijn. De overleden King of Pop.

Dag van overlijden

Een medewerker van Michael Jackson belde na de ontdekking het alarmnummer 911; de zanger ademde al niet meer. Brandweerlieden die in de buurt waren, probeerden Jackson in zijn gehuurde woning te reanimeren. Hij werd vervolgens naar het UCLA Medical Center gebracht. Vanaf ongeveer twee uur publiceerden steeds meer media via het internet over de ziekenhuisopname van Jackson. Volgens een eerste verklaring van zijn vader Joe Jackson, had Jackson een hartaanval gehad en was hij er niet best aan toe. Rond 15:20 uur meldden de Los Angeles Times en Associated Press op basis van een anonieme bron in het ziekenhuis dat Jackson zou zijn overleden. Om 16.30 uur citeerde CNN de lijkschouwer van Los Angeles, die verklaarde dat het overlijden van Jackson om 14:26 uur was vastgesteld. Dit werd later in een korte persconferentie bevestigd door broer Jermaine Jackson.

Zittend in de huurauto smachtte deze newsjunk naar een tv en een computer; ik moest het echter doen met de autoradio. Aankomend in hotel ben ik vervolgens niet meer van de televisie geweken. De rest van de avond zapte ik langs de nieuwszenders, het nieuws opslokkend, verwonderd over de algehele verwarring en het verdriet van het land. Hoe kon hij zo plotseling overlijden? Had er iemand schuld aan zijn dood? Waar zou hij worden begraven? Iedere geïnterviewde was ineens groot fan. Thriller, Beat It, Heal The World, Man in the Mirror, Billie Jean, ze kwamen allemaal voorbij. De stem van Michael Jackson werd de stem van mijn vakantie.

Jackson, overal Jackson

De Amerikareis van 2009 stond sowieso al in het teken van muziek. Ik reisde van Chicago naar New Orleans via onder meer St. Louis en Memphis, zuidwaarts langs de Mississippi, van soul naar rock ’n roll, van blues naar jazz. Ik bezocht talloze clubs en luisterde ademloos naar straatartiesten; vooral in Memphis en New Orleans loop je tegen talloze wereldtoppers aan die nog wachten op een ontdekking. En waar ik ook kwam, binnen een kwartier luisterde ik naar een nummer van de overleden volksheld.

Op 7 juli 2009, ik was inmiddels in de staat Arkansas, werd de herdenkingsceremonie gehouden in het Staples Center in het centrum van Los Angeles. Meer dan elfduizend tickets waren er verloot onder de grootste fans. Artiesten als Stevie Wonder, Lionel Richie, Mariah Carey, John Mayer en Jennifer Hudson traden op. Ook pastors, een woordvoerder van het Huis van Afgevaardigden en de familie van Jackson verschenen op het podium. De kinderen van Jackson waren aanwezig en dochter Paris sprak enkele emotionele afscheidswoorden.

Je kon op straat een speld horen vallen. Althans, dat denk ik – zelf zat ik natuurlijk ook voor een televisie. Je wordt nogal makkelijk meegezogen door de Amerikaanse volksmanie.

In tranen

Toen in 2004 André Hazes overleed raakte Nederland in een soortgelijke roes. De afscheidsceremonie in de Arena werd een eerbetoon zoals we die in ons land nog nooit hadden gezien, iedereen had wel een favoriet liedje, Kleine Jongen en De Vlieger schalmden wekenlang over de straten. In de Verenigde Staten gaat men nog een stap verder. Daar was ik pas echt van overtuigd toen ik in New Orleans, een dag voor mijn vertrek naar huis, een jongen voor een etalage zag zitten. Op zijn knieën, zijn hoofd begraven in zijn handen. In de etalage stond een grote pop van Michael Jackson en de jongen huilde bittere tranen.