Dries Bessels is voorzitter van de Dutch Route 66 Association. Hij reed de legendarische Mother Road maar liefst elf keer. Dries schreef onlangs het eerste Nederlandstalige boek over de Route 66, vol met feitjes, weetjes, geschiedenis en heel veel tips voor onderweg! Alle redenen dus voor ons om hem te interviewen. Het werd een gesprek vol met mooie anekdotes over, wat mij betreft, Amerika’s mooiste roadtrip. Het boek winnen? Lees dan snel verder!

Dries Bessels over Route 66: ‘Het is écht een hechte gemeenschap’

Met de motor door Amerika

Op bezoek bij Dries Bessels thuis wordt één ding al snel duidelijk: hier woont een échte Amerika-liefhebber! Foto’s, tekeningen, souvenirs, alles ademt Amerika en dan met name Route 66. Dries, je hebt Route 66 maar liefst elf keer gereden inmiddels, van Chicago naar LA. Hoe is dat zo gekomen? “Ik heb hem als reisbegeleider voor US Bikers gereden. Zij organiseren motorreizen door Amerika. Denk aan de Music Trail rond New Orleans, de Great Lakes en ook Route 66. Anders had ik dat zeker niet elf keer gedaan. Motorhuur is namelijk best een prijzige aangelegenheid. Ik rijd hem meestal met een groep Nederlanders en Belgen. Dat komt neer op 1-2 keer per jaar. Ik zou graag ook al die andere routes wel eens rijden, maar heb gewoon een ‘saaie’ kantoorbaan, dat is dus een tijdsissue. Als ik gepensioneerd was of financieel onafhankelijk, zou ik wel meerdere routes willen rijden.”

Volg ons net als ruim 11.000 anderen op Facebook! Amerika elke dag dichtbij!

Painted Desert Trading Post

Hoe ben je ooit in aanraking gekomen met Route 66? (Dries wijst naar een maquette in zijn woonkamer). “De Painted Desert Trading Post. We waren al een aantal keren in Amerika geweest en hadden vrienden in Denver wonen. Ik kwam een boek tegen van Russel Olsen waarin hij allemaal foto’s heeft van hoe een plaats is en hoe het vroeger was. En op de voorpagina stond een foto van de Painted Desert Trading Post. Ik had gewoon zoiets van dat moet ik een keer zien, het kan me niet schelen hoe of wat! Ik ben echt 2-3 jaar bezig geweest met uitzoeken hoe ik er kon komen. Toen een goede vriend van ons overleed, hebben mijn vrouw en ik gezegd van we gaan niet meer wachten met dingen doen, volgend jaar rijden we Route 66 op de motor. Ik wou er gewoon naartoe.”

[tekst loopt door onder de foto]

Wat is er zo bijzonder aan deze plek? “Je kunt er niet zomaar komen. Het ligt ongeveer een mijl van de snelweg I-40 op afgesloten gebied. Het land is eigendom van de Indian Navajo Relocation. Zij geven dat in bruikleen. De huidige eigenaar heeft er een grote cattle ranch waar mensen kunnen paardrijden, lasso werpen etc. Hij heeft een groot hek om het terrein gezet, niet om de mensen buiten te houden maar om het vee binnen te houden. Als een koe op de I-40 tegen een vrachtwagen aankachelt, heeft hij een miljoenenclaim aan zijn broek hangen! Maar als je hem kent, dan zijn er mogelijkheden dat hij gewoon even het hek opendoet als je daar bent. Dat doen wij ieder jaar met een groep, ik regel dat van tevoren.”

Route 66 is een ‘linear community’

De Painted Desert Trading Post is voor jou dan ook de meest bijzondere plek langs Route 66? “Ja! Maar ook Galena in Kansas of Kingman in Arizona vind ik bijzonder, gewoon om de mensen die daar wonen. Ik ken er ondertussen dermate veel mensen, dat zijn gewoon vrienden geworden. Jim Hinckley, een vriend van me en een bekend schrijver, omschrijft het als een linear community. Dus geen dorpje in de traditionele zin van het woord maar een dorpje in één lijn door Amerika heen. En dat klopt wel. Ik heb het meegemaakt dat je ergens iets vergeet. Mensen sturen het dan op naar een halte waar je verderop zal overnachten. Het is echt een hechte gemeenschap.

[tekst loopt door onder de foto]

De oude hoofdstraat van Kingman, Beale Street, wordt erg leuk. Dat was altijd een standaard straatje met veel dichtgespijkerde gebouwen. De laatste twee jaar gebeurt daar veel met leuke eettentjes, een brouwerij, echt de moeite waard. Ook Williams in Arizona is heel leuk. In de hoofdstraat in oostelijke richting zitten veel winkeltjes, bars en restaurantjes. Veel standaard toeristentroep en overdag gebeurt er niet veel maar ’s avonds, dan komt het tot leven!”

[tekst loopt door onder de foto]

Commercie en ghosttowns

Je noemt net zelf al even het woord toeristentroep, er wordt vaak gezegd dat Route 66 te commercieel is geworden. Wat vind je daarvan? “Dat hoor ik vaker en wat ik dan altijd zeg, zijn de woorden van Michael Wallis, die een boek schreef over Route 66. Het is natuurlijk altijd al commercieel geweest! Die mensen zitten daar niet voor hun lol, die zitten er om te overleven. Al die duizenden benzinestationnetjes die waren er niet om mooi te zijn, nee die waren er om benzine te verkopen. En garages en winkeltjes precies hetzelfde. Dus ja je ziet een hoop commercie, maar dat is ook wat de Route staande houdt. Zonder dat zou het één grote ghosttown zijn!”

[tekst loopt door onder de foto]

“Ghosttowns vind ik overigens verschrikkelijk de moeite waard. Ze zijn vreselijk fascinerend, al zijn ze wel doods. Glenrio of Texola (beiden in Texas, red.) bijvoorbeeld. In het boek staat een beschrijving van alle panden die er nog staan in Glenrio, met wie er woonden, wat het was, oude foto’s erbij etc. In Texola weet ik een huis waar de kleren nog in de kast hangen. Die mensen hebben meegenomen wat ze konden en lieten de rest zo achter. Dat is toch treurig!”

Lees hier ons artikel over het Texaanse stuk Route 66, waarbij we ook Glenrio aandeden

Eerste Nederlandstalige boek over Route 66

Hoe ben je ertoe gekomen om een boek te schrijven over Route 66? “Ik ben voorzitter van de Dutch Route 66 Association en heb de website www.rte66.nl. In die hoedanigheid krijg ik regelmatig vragen of er een Nederlandstalige reisgids is. Die was er niet en afgelopen winter heb ik bedacht om die dan zelf te gaan schrijven. Ik had natuurlijk al veel dankzij de basis van de website, met dat materiaal ben ik verder gegaan. Het boek gaat de hele route langs en vertelt je alles over de vele leuke plekken die er zijn, de geschiedenis, achtergrondinformatie en onbekende plaatsen.”

Dat was erg handig geweest toen ik in 2016 zelf Route 66 reed! Eigenlijk moet ik hem dan nog een keer rijden! “Absoluut, ik zie na elf keer ook nog dingen waarvan ik denk, dit heb ik nog niet eerder gezien. Route 66 is dik 4.000 kilometer, dus hoe goed ga je zo’n weg leren kennen?! Er zijn op heel veel plaatsen ook verschillende alignments, stukjes van de weg uit verschillende perioden. Heel veel zijn niet de moeite waard, maar een heleboel juist ook weer erg leuk!”

Heb je nog plannen voor een tweede boek of een vervolg? “Nee dat niet, ik heb geen ambities als schrijver. Mensen zeiden al dat ik het in het Engels moest vertalen. Nee hoor, er zijn al genoeg goede Engelstalige boeken over Route 66! De E-Z Guide van Jerry McLanahan bijvoorbeeld, die kan ik echt aanraden als gids voor onderweg! Ik kon in dit boek gewoon heel veel kennis kwijt die ik onderweg al heb opgedaan. De opbrengst van het boek gaat naar de Dutch Route 66 Association, wij verkopen het ook op onze website maar het is ook via bol.com te krijgen. Daarnaast staan we er regelmatig mee op evenementen.”

Opletten in East St. Louis

Je enthousiasme over Route 66 is erg duidelijk, heb je eigenlijk ook wel eens mindere ervaringen meegemaakt onderweg? “In East St. Louis moet je altijd opletten, dat is een heel onveilig gebied. Als je de bekende Chain of Rocks Bridge over de Mississippi oversteekt, doe dit dan altijd vanaf Illinois naar Missouri. (je kan de brug te voet of per fiets over, red.) Als je je auto neerzet in Missouri, dan zit je in het oosten van St. Louis, in de buurt van waar die rellen ook waren. Daar is een goede kans dat je je auto opengebroken vindt als je terugkomt. Overdag kun je er prima komen, ’s avonds zou ik dat niet doen. Je kunt daarom beter parkeren aan de Illinois-zijde.”

[tekst loopt door onder de foto]

“Waar ik mensen ook altijd voor waarschuw, is de Indian Harvest Trading Post in Missouri. Die mensen zijn zo onvriendelijk! Als je daar gaat staan en je maakt een foto, dan schelden ze je de tent uit. Wanneer je vraagt om binnen te mogen komen, moet je eerst betalen en dan pas MAG je hun winkel in! Allemaal dat soort dingen, vind ik heel vreemd.”

Bijzonder verhaal: Gold Road in Arizona

Ik heb het idee dat je nog wel honderden verhalen hebt over Route 66! Wat zijn volgens jou nog bijzondere momenten of dingen die je hebt meegemaakt? “In Arizona rijdt iedereen vanaf Kingman langs het dorpje Gold Road, in de bergen vlak voor Oatman. Daar ligt een goudmijn op de plaats waar ooit het dorpje was. De oude begraafplaats van dat dorpje bestaat nog en die wilde ik een keer zien. Ik ben echt een sucker voor dat soort dingen. Dus ik ben twee jaar aan het bellen en mailen geweest, zonder enig resultaat. Iedereen zei dat de mijn was afgesloten en het gebied niet toegankelijk, dat soort dingen.

Nu ken ik Jim Hinckley persoonlijk, een bekend schrijver over Route 66 die in Kingman woont. Toen ik daar een dag was, hadden Jim en ik zoiets van we gaan eens kijken of we via een achterafweg die begraafplaats kunnen vinden. We wisten ongeveer waar het moest liggen. Dus we komen daar aan en de mijn is inderdaad gesloten. Er staat wel een moderne truck voor de deur, dus ik denk ik klop gewoon aan. De caretaker van dat gebied doet open, wij doen ons verhaal en hij zegt oh wacht even, ik kom eraan. Binnen vijf minuten zaten we in zijn terreinvoertuig en rijden naar die begraafplaats. Daar heb ik vervolgens veel foto’s gemaakt waarvan er ook de nodige in het boek staan. Zo simpel kan het gaan!”

[tekst loopt door onder de slideshow]

Cars on the Route: bekend van de film Cars

Een andere bijzondere plek die Dries noemt, is het service station Cars on the Route. Dit vormde de inspiratiebron voor de animatiefilm Cars. “Melba, de dame die het station runt, bijgenaamd The Mouth, is nog drillsergeant geweest in het Amerikaanse leger. Die heeft me een waffel! Als zij boos wordt, dan ga je wel achteruit hoor! Bij het station staan een aantal wagens, waaronder ook Tow Mater, de originele sleepwagen uit de film. De persoon waar deze wagen op gebaseerd is, is Dean Walker. Hij kan zijn voet in een heel rare positie achteruit zetten, bizar om te zien! Tow Mater is ook de enige wagen die achteruit kan rijden in de film.” (ik ontmoette Dean zelf in 2016 in het visitors centre in Baxter Springs, Kansas)

[tekst loopt door onder de foto]

Tips voor reizigers

Heb je nog goede tips voor mensen die zelf Route 66 willen gaan rijden? Een heel boek eigenlijk?! “Dat zonder meer! Als je tijd gelimiteerd is, sla dan steden als Tulsa of Oklahoma City over. Ook kan je in Los Angeles beter de Route 66 niet letterlijk volgen, dat kost je een dag en dat voor 10 kilometer. Wat ik ook altijd zeg, maak foto’s van je kilometerstand en/of van je hotel waar je zit. Dan kan je naderhand snel terugvinden waar je foto’s gemaakt zijn. Zeker als je heel veel fotomateriaal hebt, is dat handig. Zelf neem ik ook altijd oude kleding mee, dit draag je nog een keer en kan je dan weggooien, zeker op de motor scheelt dat ook weer aan bagage. Plus, je hebt zo ook weer ruimte om nieuwe kleding of souvenirs mee terug te nemen!”

[tekst loopt door onder de foto]

Tatoeages van Route 66

Hoe groot de liefde voor Route 66 is, blijkt wel als we Dries aan het eind van het gesprek vragen of we nog een foto mogen maken. Op zijn armen staan zelfs tatoeages van Route 66! Dries heeft de Painted Desert Post en de logo’s van Route 66 op zijn armen vereeuwigd. Staat de volgende reis eigenlijk al weer gepland? “Ja, mei 2018 gaan we weer! We zijn aan het kijken of we een groot feest kunnen organiseren voor groepen uit Europa die Route 66 dan rijden. Wij rijden altijd met een groep van zo’n 15 man. Met grotere groepen kan je nooit allemaal in 1x de hele Route rijden. Je moet onderweg tanken, je stopt eens ergens, je raakt elkaar kwijt onderweg, dat is niet te doen. We willen nu bij Munger Moss in Lebanon, Missouri een groot feest organiseren en dan later in Williams nog eens. Als je van Williams naar Kingman gaat, kom je op het stuk via Seligman geen verkeerslichten tegen ofzo, dat is alleen maar rechtdoor. Dat gedeelte willen we dan met zijn allen rijden!”

Zoals altijd zal Dries ook die reis weer eindigen bij het eindpunt van Route 66, de pier van Santa Monica, in Los Angeles. “Ja daar eindigen we altijd, op de pier! Ik heb een dealtje met die mensen dat we daar kunnen parkeren. Dat is vrij duur, maar wij mogen daar dan staan met 3-4 motoren op 1 plek. Ik haat Los Angeles om doorheen te rijden, maar om daar te eindigen is wel uniek!”

Win het boek van Dries Bessels!

Uniek is zeker ook het boek van Dries Bessels over Route 66. Dit is verkrijgbaar via rte66.nl of bol.com, maar…..

USA365.nl geeft 1 exemplaar weg! Ga naar onze Facebookpagina, like de pagina en reageer op de post van zondag 5 november 2017  waarom jij of één van je vrienden dit boek MOET winnen! De winnaar maken we op Facebook bekend op woensdag 8 november 2017.