Een marathon rennen is één ding, laat staan om dit te doen aan de andere kant van de wereld: hardlopen in Los Angeles. Geen marathon die bij veel hardlopers bovenaan hun bucketlist staat, want de meesten kiezen voor die van New York of Boston. Gastschrijfster Marjolein Linstra trok met haar zus Kim naar Los Angeles en liep langs highlights als Hollywood en Santa Monica. Hier lees je hoe dat afliep!

Hardlopen in Los Angeles: onze marathondroom!

Klaar voor de start

Het begint allemaal met het ophalen van de startnummers in de grote NutriBullet Health & Fitness Expo in Downtown Los Angeles. Wie gedacht had dit even tussendoor te doen, komt bedrogen uit: er staat een grote wachtrij. Omdat ik de volgende dag maar vijf kilometer hoef te rennen, offer ik mij op om in de rij te gaan staan, zodat mijn zusje rustig ergens op de grond kan gaan zitten. Wie wel eens in Amerika is geweest, kan vast wel beamen dat het allemaal goed georganiseerd is. De startbewijzen van de 5k en de marathon kunnen in aparte ruimtes in de hal opgehaald worden en als je eenmaal binnen bent, duurt het ook niet lang of je hebt je startbewijs. Verder is er nog de mogelijkheid om extra hardloop ‘gear’  te kopen, waaronder de LA Marathon-merchandise, maar ook qua voeding kun je nog de laatste dingen inslaan.

De volgende ochtend mag ik de aftrap doen bij de 5k. De start is vroeg in de ochtend en waar wij er vanuit gingen dat er, net als bij de marathon, shuttlebusjes zouden rijden vanaf Union Station, zijn we veroordeeld tot het nemen van een taxi naar het Dodger Stadium. Het honkbalstadion is een prachtige locatie dat sport uitademt en je krijgt zin om een rondje te doen van 5k. Natuurlijk hebben we snel ook even een kijkje genomen in het stadion. De zon staat inmiddels hoog aan de hemel en zelfs voor maart is het al erg warm.

Volkslied en startschot

Bij het starten is het even omschakelen naar het zoeken van je pace, het is een drukte van belang met ruim 3000 lopers. Er wordt gestart op snelheid. Ik doe net alsof ik er geen verstand van heb en ga wat verder vooraan staan dan ik officieel mag. Er doen zoveel mensen mee, dat ik geen zin heb om later veel te moeten te zigzaggen. Voordat het startschot gelost wordt, krijgen we natuurlijk eerst het Amerikaanse volkslied te horen. Dan klinkt het startschot en gaat de grote meute van start.

Ik ben gekomen om lekker te genieten van het lopen en hoef geen goede tijd neer te zetten. Ik heb inmiddels door onze rondreis ook al twee weken niet meer hardgelopen. Terwijl ik dacht iets te ver vooraan te staan, ben ik de start nog maar net over of de eerste mensen haal ik al in. Tijdens het eerste stuk is het dringen om er tussendoor te komen en ik probeer een haas te vinden; iemand voor mij met een tempo waaraan ik mij kan optrekken. Helaas is mijn haas wat beter gewend aan de temperaturen en de heuvels van Los Angeles.

Bij het eerste enorm steile stuk waar de meesten lopend omhoog gaan, denk ik nog: ik ga toch niet lopen, het is maar 5 kilometer. Na een aantal meter is mijn mening snel veranderd en loop ik een stukje. Ook de waterpost langs de route is voor mij meer dan welkom. Het laatste stuk word ik aangemoedigd door diverse groepen kinderen en probeer ik de snelheid iets op te voeren. Ik heb geen toptijd neergezet, maar gewoon genoten van de ambiance.

De LA Marathon

Op de zondag is het dan eindelijk tijd voor de marathon. De wekker gaat al vroeg, rond een uurtje of vier (en dan is het ook nog net vannacht zomertijd geworden). Ik heb beloofd mee te gaan tot Union Station. Vanaf daar gaan de pendelbussen naar het Dodger Stadium en anders kan ik niet meer terug komen. Bepakt met wegwerpspullen laat ik Kim daar achter op de vroege morgen. Ik ga haar opwachten bij de finish in Santa Monica en vanaf Downtown is dit redelijk ver, zeker zonder auto. Ik ga met de metro en diverse pendelbussen naar Santa Monica. Een prachtige zonsopkomst is te zien bij het strand en het belooft een mooie, maar warme dag te worden.

Om bij de finish te komen, moet ik door streng beveiligde gebieden. Dit allemaal in de nasleep van de heftige gebeurtenissen bij de marathon in Boston. Ik kan dus ook slecht bij de finish komen en besluit bij het gedeelte te blijven waar we hebben afgesproken: the family area. Tijdens het wachten heb ik contact met de familie in Nederland. Zij kunnen haar ook volgen en zien haar op een gegeven moment de 10km passeren. Het streven was een marathon in 4 uur, maar door een lange blessure heeft Kim twee maanden niet kunnen hardlopen. Respect dat ze überhaupt hieraan begint!

Kim: “Als je besluit om je droom, het lopen van een marathon, te verwezenlijken, wat is er dan mooier om te kiezen voor Amerika! Mij leek het fantastisch om mijn eerste marathon te lopen in Los Angeles”

Na het bericht van de 10km blijft het lang stil voordat we weer wat horen. Op een gegeven moment krijgen we een berichtje met KRAMP! Door alle heuvels en warmte is dat niet heel gek. Gelukkig motiveren alle berichten van het thuisfront haar om door te gaan, kapot is ze toch wel. Inmiddels zijn de eerste lopers al gearriveerd in Santa Monica. Tegen de tijd dat ik denk dat ze dichterbij moet komen, ga ik langs de route staan. Sommige mensen komen over de finish alsof de marathon hun totaal geen moeite heeft gekost.

Ik ben natuurlijk in mijn enthousiasme veel te vroeg, want onze afspraak was dat ik bij 40 kilometer zou gaan staan en nu sta ik dus lang in de brandende zon te kijken. Het enthousiasme van de Amerikaanse supporters langs de kant maakt veel goed. Na een tijdje beginnen zowel de familie als ik toch wat ongerust te worden. Ik sta toch bij de juiste plek? Een telefoontje doet uiteindelijk wonderen en ze blijkt aan de overkant uitgeput op de grond te zitten. Ik vind dan ook een zielig hoopje mens daar zitten.

Kim: “Met zeer weinig hardloopkilometers in de benen werd ik gedragen door de entourage, de omgeving en de toeschouwers. Als je lijf al honderd keer heeft aangegeven dat het nu toch echt wel genoeg is geweest, dan put je toch extra kracht uit de enthousiaste aanmoedigingen van de toeschouwers. ‘Oh come on dear, you’re doin great!‘, is me altijd  bijgebleven. De eindtijd was van ondergeschikt belang, de finish halen was het enige dat telde. En dat lukte, fantastisch!”

Sportklimaat in Amerika

Na de finish proberen we richting de schaduw te gaan; sokken uit en schone kleren aan. Het lopen gaat niet meer van harte. We besluiten dan ook snel een pendeldienst te zoeken naar Downtown. In de bus zitten lopers die eruit zien alsof ze nog wel een marathon kunnen lopen. In het centrum hoeven we maar een klein stukje naar het hotel, maar zelfs dit is te ver en we nemen dan ook een taxi.

Met de medaille om Kim’s nek lopen we het laatste stukje. Aangesproken worden door vreemden met ‘Did you ran the marathon?’ is iets wat mij altijd zal bijblijven. Zo heerlijk enthousiast praten over sport, dat kunnen alleen Amerikanen. Het respect dat ze haar gaven, is geweldig en maakte veel van de pijn op dat moment goed. Voor ons was het goed dat de reis erop zat en we alleen nog maar naar het vliegveld hoefden. Een heel mooie herinnering, zowel aan de stad LA als aan het sportklimaat van de Amerikanen.

Marjolein Linstra (1987), werkend in de sportwereld, afgestudeerd als filmwetenschapper, heeft een voorliefde voor Amerika. Op dit moment is ze drie keer in de VS geweest, twee keer in New York en een roadtrip in het westen van de VS. Marjolein: ‘Heerlijk om eens de kerstsfeer te proeven in een land waar alles kan. Een land met zowel prachtige steden als natuur, waar de verschillen op één dag zo groot kunnen zijn.’ Twitter: @emlinstra.