Angels Landing: plek waar alleen een engel kan landen
Als kleine jongen vond ik het al prachtig als mijn opa – een fanatiek wandelaar – me meenam tijdens één van zijn vele tochten. Soms op afstanden waar ik gezien mijn leeftijd eigenlijk nog helemaal niet welkom was. De Duinenmars in Den Haag, de Airborne Wandeltocht van Oosterbeek waar ik voor het eerst de veertig kilometer volbracht: ik heb er een hoop medailles, vaantjes en speldjes aan overgehouden. Ze liggen ergens opgeborgen in een oude Heineken-trommel. Een trommel vol herinneringen.
Met regelmaat denk ik ook terug aan één van mijn eerste, serieuze wandeltochten in de Verenigde Staten. In de zomer van 2011 bracht ik tijdens een roadtrip van oost naar west een bezoekje aan Zion National Park, gelegen in de zuidwestelijke staat Utah, op zo’n tweeënhalf tot drie uur rijden van Las Vegas. Een fraai park, dat zeker niet onderdoet voor die andere toeristische trekpleisters in het zuidwesten zoals de Grand en Bryce Canyon en niet te vergeten Monument Valley.
Angels Landing: tocht der tochten
Zion verkreeg haar status als nationaal park in 1919. Het park heeft een oppervlakte van 593 vierkante kilometer en staat bekend om zijn brede scala aan wandeltochten, ook wel hikes of trails genoemd. De meest geruchtmakende is de Angels Landing Trail, die zijn naam te danken heeft aan Frederick Fisher. In 1916 verkende deze avonturier met drie anderen Zion National Park. Toen hij de imposante rots aanschouwde, zei hij: alleen een engel zou daarop kunnen landen. De naam Angels Landing was geboren.
Thrillseekers kunnen hier sinds jaar en dag hun hart ophalen met het lopen van dit parcours, eindigend op het dak van Zion, met een fenomenaal uitzicht over de vallei als beloning. Maar voor het zover is, zijn stalen zenuwen vereist. Ik ondervond het aan den lijve. Met acht kilometer is de hike qua afstand niet de langste van het park, maar de tocht der tochten kent wel de hoogste moeilijkheidsgraad. Wandelaars doen er gemiddeld vijf uur over en de zeer steile S-bochten tijdens het middenstuk stellen de beenspieren aardig op de proef.
Afhaken of doorgaan?
Er is een punt waar veel mensen, met hoogtevrees of beperkte motoriek, afhaken. Dat is bij Scout’s Overlook. Hier eindigt het verharde pad. Met behulp van rotskettingen, veel geduld en stalen zenuwen dien je de smalle bergkam te beklimmen om het 150 meter hoger gelegen eindpunt van Angels Landing te bereiken. Opperste concentratie is bij elke stap vereist. De paden zijn smal, de ravijnen oneindig diep. Afgezien van enkele eenvoudige hekjes is er gedurende de meeste meters van de klim geen vangrail, voor het geval dat. Van 2004 tot het moment dat ik in Zion was, zijn er zes mensen bij deze trail om het leven gekomen. Daar word je bij de ingang door middel van een groot bord nog even vrolijk aan herinnerd. Je haalt het dus wel uit je hoofd om hier de clown uit te hangen.
The Angel has landed
Eenmaal boven maakte een gevoel van onoverwinnelijkheid zich van mij meester. Genieten! Het maakte de terugweg een stuk prettiger.
