Onze gastschrijver Linda van der Wel is net als velen een groot fan van Route 66. Ze legde in april en mei 2013 in drie weken het hele gedeelte af van Chicago naar Californië en kwam onderweg van alles tegen. Ze hield een dagboek bij en wilde deze met USA365.nl delen! Hier deel 5, over een helikoptervlucht boven de Grand Canyon.

Route 66, mijn dagboek deel 5: de Grand Canyon

Adembenemend mooi

We zijn vroeg opgestaan vandaag, om 06:uur. De Grand Canyon is nu niet ver meer. Voor een deel toeren we over de oude Route 66 richting Flagstaff, een energieke stad op een locatie die best toeristisch is. Tevens is het een studentenstad, dus er is daar volop leven in de brouwerij. We zijn koffie gaan drinken bij Macy’s, wat het walhalla schijnt te zijn van de coffeeshops. Hier kun je koffie drinken in een coffeeshop. Binnen stond er een aardige rij, dus we zijn maar achteraan gaan staan. Het was zeker de moeite waard, want we hebben een heerlijk bakkie cappuccino op! We vonden het stadje wel leuk en zijn daarom ook eerst gaan zoeken naar een hotel. Dat was wel zo handig, want het is graduation weekend. De University of Northern Arizona had dus diplomauitreiking! Dat betekent feesten en enorme drukte met vrienden en familie van de studenten.

Na het hotel geboekt te hebben, gingen we richting Grand Canyon, op zo’n 2,5 uur rijden. Eenmaal in de buurt zagen we een vliegveld en we keken elkaar aan en glimlachten. We dachten hetzelfde; doe eens gek! Hup naar het vliegveld en een helikoptervlucht boeken! We moesten anderhalfuur wachten en zijn maar even naar het visitor center gegaan. We namen een stukje pizza en keken onze ogen uit. De helikoptervlucht was fantastisch, wat een groot en mooi verschijnsel is dat zeg! En wat voel je je klein in zo’n gebied! Er stegen wel tien helikopters op, maar we hebben er niet één gezien.

Na de vlucht konden we nog een foto kopen voor 20 dollar. Wat denk je zelf? No way, die van onszelf zijn veel mooier! We zijn het park ingegaan en zijn gestopt op wat uitkijkpunten. Telkens weer ander licht, andere vormen, fascinerend gewoon!

Wat voel je je een mini-mens als je daar staat!

Een Jap met een camera uit 1980 wilde een foto maken; rolletje vol! Haha, met de hand terugdraaien die hap en hup een nieuw rolletje erin. Dat het nog bestaat! We reden rond half vijf het park weer uit, nadat we een bak koffie hebben gehaald, en zijn aan de terugreis naar Flagstaff begonnen. Deze kant op duurde drie uur, zodat we een soort lus gemaakt hebben.

We zijn uit eten gegaan bij Black Barts Steakhouse. Wat een belevenis! Entertainment in de vorm van musicalsongs. Elke werknemer die in de bediening staat, moet een liedje uit een musical zingen. Dit voor een zaal vol vretende mensen, een ordinaire vreetschuur zeg maar. Maar dan komt het mooiste: je staat binnen een half uur weer buiten, heerlijk gegeten en super malse steak op hout gegrild! Hoe is het mogelijk, dat ook nog met een ober die tussendoor een paar keer weg is om lekker te zingen. Als klap op de vuurpijl waren we getuige van een huwelijksaanzoek! Geweldig! Ze schrok zich kapot, ging keihard brullen en zei ja! Na het eten zijn we het nachtleven ingegaan van een net afgestudeerde studentenstad. Leuk!

Old Route 66, wederom prachtig!

Wakker worden in een studentenstad gaat niet over rozen. Wij konden natuurlijk prima wakker worden, geen punt. Maar de Amerikaantjes kunnen niet best tegen een feestje volgens mij. Het was in de lobby van het hotel een grote bende en klaagzang. Bij het ontbijt (wat hier niet zoveel voorstelt als je geen vette zoete dingen wilt), was het een nog grotere bende. Iemand liet een beker drinken vallen (alles gaat hier met wegwerp ijzerwaren), en de volgende ging er lekker in staan dansen. We werden er enigszins onpasselijk van, dus zijn we maar met onze geroosterde boterham naar de kamer gegaan.

Eenmaal onderweg eerst even de tank volgegooid en een lekkere bak koffie voor onderweg meegenomen. We twijfelden of we vol gas naar Las Vegas moesten gaan of lekker rustig over Route 66 gingen tuffen. Het werd het laatste, want Las Vegas geeft op dit moment 38 graden aan op de thermometer. Rustig aan en je vooral niet druk maken. Het was hier namelijk zestien graden met zon en geen wind, voelt als 26. Echt verrukkelijk!

Hoe meer we richting het westen reden hoe warmer het werd. Bij het ten tonele gaan van dit verslag, zitten we recht onder Las Vegas, in Kingman en daar is het ongeveer net zo warm. Hoe dat komt ligt aan het feit dat het al weer richting woestijn gaat en Kingman tussen de bergen in ligt. In een vallei blijft de warmte lekker hangen door de lucht circulatie. De warme lucht wordt dus steeds opnieuw opgewarmd.

Onderweg hebben we een paar hele leuke stops kunnen maken. Tussen Flagstaff en Kingman ligt nog een groot deel van de oude route en is dus een toeristische trekpleister. Mede omdat dit gebied tussen Grand Canyon en Las Vegas in ligt. En verder is er echt helemaal niks. Wat woestijnachting gebied met zes struiken en drie koeien rondom een waterwel.

Allereerst zijn we gestopt in Flagstaff, we moesten even naar de bank. Indrukwekkend om te zien hoe weinig mensen hier internetbankieren. Ze werken hier nog heel veel met cheques. Best handig voor een werkgever, haha. Hij deelt de cheques uit en de werknemer moet zelf zorgen dat het op zijn rekening terechtkomt. Zou een goeie zijn voor bij ons. Er zitten best een paar sloddervossen bij. Moet je eens kijken hoe punctueel ze worden als ze zelf hun salaris moeten gaan storten. Blijkbaar was gisteren paycheck day, want het was aardig druk. We hebben een leuk praatje gemaakt met de bankmedewerkster en gingen met gevulde portemonneetjes weer naar buiten, mission completed!

De volgende stop was in Williams, een erg leuk dorpje met eigenlijk maar twee straatjes. Verder langs het spoor van de Grand Canyon Railway, dus veel toerisme. We zijn het visitor center ingegaan en daarna een lekker bakje koffie gaan drinken bij Pine Country-restaurant.

Toen de koffie op was zijn we door de straatjes gaan wandelen en hebben we wat kleine musea bezocht (ze noemen hier iets al snel een museum). Tevens hebben we nog wat souvenirwinkeltjes bekeken, waarna we verder gingen richting Saligmen.

Daar zit een bekend ijswinkeltje. Het is inimini klein en helemaal vol geplakt met ID-kaarten, visitekaartjes en buitenlands geld. Verder staan op het terrein (overigens in het hele dorpje) oldtimers. Lekker even rondkijken dus!

Na Saligmen kwam een tijdje niks en we wisten dat we in Hackberry moesten stoppen voor een mooi oud benzinepompje. Al wat er kwam…. Geen general store. En toen ineens was hij daar! Zo leuk om te zien dat de mensen hun oude spullen in tact houden en er van alles bij verzamelen om de reiziger te laten voelen, ruiken en proeven hoe het er vroeger aan toe ging. Deze man had ook nog een werkplaats (museum) en van de benzine pomp heeft hij, zoals vele een souvenir winkel gemaakt.

Vroeger hadden ze veel pompen waarbij je een werkplaatsje in kon rijden om even de banden te laten controleren, oppompen of balanceren. De tire shop. Deze bestaan in Amerika nog overal. Door de afstanden, slechtere wegen en zware ladingen verslijten ze banden bij het leven. De grote truck banden slijpen ze daarna door midden om bij dairy farmers (melkveebedrijven) op de kuil te leggen.

We reden verder naar Kingman en daar was het tropisch warm, maar droog. Je warmte is echter beter uit te houden dan bij ons. We hebben een hotel gezocht en zijn daarna kleren gaan wassen. Heerlijk bij een laundry met zwembad erachter, zodat we de tijd konden doden met poedelen. Na de was hebben we de kleren over het hek van het zwembad gehangen. Door de lage luchtvochtigheid is het lekker snel droog!

Net nog even Walmart ingegaan voor een lifeproof telefoonhoesje. Waterdicht, stofvrij, sneeuwvrij en schokvrij! Ideaal dus, ultra dun en lichtgewicht! Jammer dat er al patent op zit! Ik heb er al eentje in bestelling staan, en ik verwacht één van de eerste te zijn die hem heeft in Nederland. Otter heeft ze ook wel, hufterproof, maar die zijn zo groot, dik en zwaar. Deze weegt bijna niets en is handzaam.

Morgen gaan we naar Las Vegas en de Hoover Dam. We weten nog niet voor hoe lang, want stadsmensen zijn we absoluut niet en een gokje wagen doen we al helemaal niet aan. Ook is het er 38 graden, dus ik vermoed dat we over de Hoover Dam rijden, over de Strip rijden en ergens eten of koffie drinken en dan heel snel weer weg.

Linda van der Wel (1980) is freelance-adviseur in de groen,- grond,- en infrasector. Ze houdt enorm van reizen en Amerika en Canada zijn haar favoriete bestemmingen. Al twaalf keer maakte ze de oversteek naar het continent. Haar missie is om alle staten een keer te bezoeken; de teller staat nu op 26. Yellowstone, het wilde westen van Wyoming, de graanvelden in South Dakota en San Francisco zijn haar ‘absolute toppers’.
Linda op Twitter: @Agrolin