De Grand Canyon. Eén van de zeven natuurwereldwonderen en dat is niet voor niets. Een canyon van ruim 440 kilometer lang en ergens tussen de 15 en de 30 kilometer breed. Zo’n kloof waar de Coloradorivier van bovenaf gezien kwetsbaar doorheen meandert als een groen sliertje zeewier. Het is niet te beseffen. Tót je er zelf bent. Gastschrijver Dennis Dekker graaft in zijn geheugen en neemt ons mee naar de dag die hij nooit meer vergeet. 

Fisheye en Grandview: foto met een verhaal

De Grand Canyon is één van de meest gefotografeerde oorden ter wereld. ’t Is niet voor niets één van de plekken die Unesco ooit (in 1979) op de Werelderfgoedlijst zette. Die roem van al dat natuurschoon ervaar je pas wanneer je er bent. Dan namelijk zijn de indrukken volop, dan lopen hersens bijna over van cultureel besef, dan raken geheugenkaarten van fototoestellen en filmcamera’s binnen de kortste keren bomvol.

Natuurlijk zoek je als (amateur)fotograaf altijd naar originele beelden of standpunten. Aan de andere kant ontkom je ook niet aan de zonsondergang bij Hopi Point. Aan dat plaatje van een hangend familielid aan de rand van de parkeerplaats, of aan die ene prachtige opname waar de Colorado ineens Horseshoe Bend wordt genoemd.

Zo ook ik. In een tijdsbestek van ruim 8,5 uur maakte ik 280 foto’s. Niet allemaal honderd procent gelukt, maar goed, dat maakt ook niet echt uit. Al die beelden maak je feitelijk maar om één reden: je wilt dat ze er mede voor zorgen dat je herinneringen moeilijker vervagen.

Fotografische topsport

Mede daarom was de dag 18 april 2013 er eentje die met gemak de Top 10 haalt in mijn ranglijst ‘fotografische topsport’. We stopten op zo veel mogelijk plekken; zelfs tijdens het rijden was ik bezig met het zoeken van mooie plekjes voor het maken van mooie plaatjes. Verwoed wisselde ik lenzen alsof mijn leven er vanaf hing, de loodzware fototas zorgde voor rugpijn.

We begonnen in het Grand Canyon Visitor Center. Daar brachten we de prachtige eerste uren van de dag door. Vervolgens reden we ‘de 64’ af en stopten zo ongeveer bij ieder uitkijkpunt. Zo ook bij Grandview Point. Eveneens een prachtige plek waar ik fotografisch enorm te keer ging. Gezinsleden op de voorgrond, canyon erachter; ik was in mijn element.

Tót ik bedacht dat ik daar ook graag nog even een groothoekopname wilde maken. Ik liep naar de auto, pakte de fototas uit de kofferbak, verwisselde de lens, zette de tas terug, deed de kofferdeksel dicht en… liet de autosleutel van de huurauto in de auto liggen. Deur op slot (bij deze huurauto gingen kofferbak en portieren gescheiden open) en no place to go. Fisheye en camera in mijn hand.

Radeloos klampten we enkele toeristen aan.

Radeloos klampten we enkele toeristen aan. We spraken zelfs een stel Nederlanders, ze hielpen ons niet. Totdat een ouder echtpaar uit Seattle onze redding bleek. Het uiterst spontane en zeer lieve duo (‘No problem, guys! We’ve got all day!’) toerden ons naar het Desert View Vistor Center alwaar ze ons trakteerden op koffie (lees: auto op slot, portemonnee in dashboardkastje). Ze zochten met hún mobiele telefoon (lees: auto op slot, telefoon naast portemonnee in dashboardkastje) contact met de maatschappij van onze huurauto en regelden dat er binnen anderhalf uur iemand kwam die onze auto zou openmaken. We kletsten wat af, totdat ze na meer dan een uur de weg wilden vervolgen naar hun hotel. Ze overnachtten, net als wij, in Tusayan.

Daarna doodde ik de resterende tijd door met mijn fisheye-opnames te maken van alles wat ik tegenkwam. Dit werden sowieso originele beelden, zo lachte ik als een boer met kiespijn. Of ik nu wilde of niet.

De Lock Doc

De Lock Doc (je verzint het niet, toch was dit de welluidende bedrijfsnaam op het witte busje) verscheen na ruim anderhalf uur. Hij pikte ons op en nog geen twintig minuten later had mister Lock Doc met MacGyver-achtige precisie het slot van onze huurauto geopend. Flexibele antenne met haak aan ene kant werd vakkundig tussen deurrubbers gedrukt, haak aan deurklink, deur viel open, alarm ging af: dat werk.

Die avond heb ik naarstig gezocht naar de plek waar onze Seattlefriends overnachtten. Ik vond het hotel, trakteerde hen in de lobby op een mooi glas wijn en gaf hen een kitscherige sleutelhanger met daarop een illustratie van The Grand Canyon. Zodat ze deze dag, net als wij, nooit meer zouden vergeten. Alhoewel: we hebben de foto’s nog, natuurlijk…

Heb jij een foto met een speciaal verhaal? Mail naar info@usa365.nl!

Dennis Dekker (1974) uit Epe is tekstschrijver en fotograaf. Hij was altijd al gefascineerd door Amerika, maar sinds een geweldige studiereis naar New York in 1997 is de liefde voor het land pas écht aangewakkerd. Films, boeken en nieuws worden verslonden, al is hij sindsdien slechts één keer terug geweest. Samen met zijn vrouw en kind maakte hij in 2013 een rondreis door de staten Nevada, Arizona, Utah en Californië. Zijn favoriete steden? New York, San Francisco en Oakland. Maar de enorme diversiteit van de Amerikaanse natuur kan hem ook enorm bekoren. Of dat nu de schitterende Antelope Canyon, Zion National Park, Death Valley, Central Park of Yosemite National Park is. Voor USA365.nl bedacht Dennis de rubriek Foto met een verhaal. Aan de hand van één van zijn foto’s, schrijft hij over zijn ervaringen in de Verenigde Staten.