Ik heb een zwak voor gokken. Zo, dat is er alvast uit. Ik weet ook dat ik verslavingsgevoelig ben, dus ik moet zeer goed opletten dat ‘t gokgebeuren niet uit de hand loopt. Een bezoek aan dé gokstad van de wereld leverde bij mij dus een zeer interessante tweestrijd op… Dé hamvraag: werd het een lucky Las Vegas?

Foto met een verhaal: lucky in Las Vegas?

Vroeger, tijdens mijn studententijd, wilde ik nog wel eens wat geld in een gokkast gooien. Natuurlijk weet ik heel mijn leven al dat die gokkasten alleen maar aan jou verdienen, maar 100 gulden extra winnen bovenop je ‘Stufi’, tja, dat gokje wilde ik indertijd af en toe best wel eens wagen. Vrijwel altijd met een dieptriest resultaat, overigens…

Inmiddels denk ik hier dus ook wat anders over. De wijsheid komt met de jaren, zeg maar. Een eurootje in een gokkast prima, maar briefgeld wisselen, terwijl ik op de Foe Yong Hai bij de plaatselijke Chinese afhaal aan het wachten ben? Nee, dat zal ik niet meer doen. Inmiddels denk ik namelijk toch wat anders over geld uitgeven in het algemeen en gokken in het bijzonder. De kans dat je een maandelijkse loterij wint, is namelijk ook verwaarloosbaar. Wat wél leuk is om dan te constateren? Al die jaren dat ik daar niet aan meedeed, hebben me veel geld opgeleverd.

Af en toe laat ik me trouwens nog wel eens verleiden tot het bezoekje aan een casino. Daarbij houd ik één belangwekkende regel in ogenschouw: vergok niet meer dan er in je portemonnee zit. Als ik vooraf bepaal dat dit 50 euro is, dan zal je mij niet zien ‘bijpinnen’. Dat levert steevast hele gekke avonden op. Zo kan het zijn dat ik urenlang met die fiches speel. Ze dus ook per stuk inzet bij de roulettetafel. Zeer gereserveerd. Misschien omdat ik de waarde van geld meer inzie. Misschien ook wel om er zo lang mogelijk van te genieten.

Heb jij ook een gave foto met een mooi verhaal? Mail info@usa365.nl!

Lucky night

Neem die avond in Las Vegas. Natuurlijk moest en zou ik daar een casino bezoeken. Mijn vrouw weet inmiddels dat die avonden met mij oersaai en ellenlang zijn, dus zij bleef samen met zoonlief op de hotelkamer. Ik greep 100 dollar uit mijn portemonnee en begaf me naar het overdekte winkelcentrum ‘Grand Canal Shoppes’. Vrij willekeurig volgde ik mijn hart naar de plek waar ik mijn ‘lucky night’ ging beleven. Ik had voorafgaand aan onze reis langs de westkust van de VS natuurlijk wel tegen vrienden en familie gezegd dat er in Vegas ‘even wat geld verdiend ging worden’. Sterker; ik maakte dan ook meteen even de grap dat dit de reden was om te beginnen in Las Vegas: zo konden we de rest van de vakantie bij elkaar verdienen…

Goed. Ik wandelde een casino annex hotel binnen en wurmde me langs de tientallen rijen met blinkende slotmachines. Grrr, die verrekte eenarmige bandieten; daar was ik niet voor gekomen. Ik wilde een avondje lekker gereserveerd roulette spelen. Na wat gezoek ging ik zitten en had vrijwel meteen spijt. Het bleek een vrij rumoerige tafel waar veel van de spelers al enigszins beschonken omheen hingen. Toch maar wisselen. Ik gaf de croupier de coupure met de afbeelding van Benjamin Franklin en wachtte op mijn fiches.

Game on

Daar ging het al fout. Meneer wilde mijn ID zien. Okay, prima. Ik zie er volgens mij ‘best wel wat’ ouder uit dan 21. Maar goed, dit zijn de regels. Ik heb alleen mijn rijbewijs bij me. Dat was geen probleem, zo meldt hij. Hij keek erin. En nog eens. Hij wachtte minuten lang. Het spel ging verder. Mijn irritatie groeide. Ik meldde hem dat ik 100 dollar had die ik graag aan deze tafel, in dit casino kapot wil slaan. Wist hij veel dat ik daar vervolgens een hele avond over doe? Hij twijfelde. Hij weifelde. Hij riep z’n superieuren. Net op het moment dat ik er klaar mee was, pakte de croupier mijn bankbiljet aan. Hij wisselde het in voor groene fiches. Mijn lievelingskleur. Dát moest goedkomen. Mijn chagrijn verdween als sneeuw voor de zon. Game on.

Om een lang verhaal kort te maken? Mijn stack varieerde als was het mijn eigen hartslaglijn. Van veel naar weinig, naar veel, naar weinig. En dat uren achtereen. Tot het moment dat ik er genoeg van kreeg. Nú moest de klapper vallen. Ik stond op winst, zette al die winst in op rood. Want dit was mijn lucky night. De bal rolde. ‘No more bets, please…’

Zwart.

Alle winst weg. Het was vér na middernacht. Ik wisselde mijn groene fiches in en liep met 100 dollar het casino uit. Bij de hotelkamer gekomen, greep ik mijn camera en begaf me wederom op straat. Nog geen half uur later maakte ik een mooie avondopname; zie de foto hierboven. Ik keek op het schermpje van mijn camera en voelde me ineens zielsgelukkig in Las Vegas.

Dennis Dekker (1974) uit Epe is tekstschrijver en fotograaf. Hij was altijd al gefascineerd door Amerika, maar sinds een geweldige studiereis naar New York in 1997 is de liefde voor het land pas écht aangewakkerd. Films, boeken en nieuws worden verslonden, al is hij sindsdien slechts één keer terug geweest. Samen met zijn vrouw en kind maakte hij in 2013 een rondreis door de staten Nevada, Arizona, Utah en Californië. Zijn favoriete steden? New York, San Francisco en Oakland. Maar de enorme diversiteit van de Amerikaanse natuur kan hem ook enorm bekoren. Of dat nu de schitterende Antelope Canyon, Zion National Park, Death Valley, Central Park of Yosemite National Park is. Voor USA365.nl bedacht Dennis de rubriek Foto met een verhaal. Aan de hand van één van zijn foto’s, schrijft hij over zijn ervaringen in de Verenigde Staten.