Denk ik aan Amerika, dan denk ik aan brievenbussen. Van die aloude US Mailboxen met zo’n vuurrode postindicator. Ik houd er van. De reden daarvan is niet eens zozeer gelegen de vorm of het ontwerp van die brievenbussen. Het zijn veel meer de verhalen die zich achter die klep bevinden. Tijdens onze Amerikareis van 2013, kwam ik ineens in aanraking met dertien verhalen…

Foto met een verhaal: die aloude US Mailboxen 

Laat me het plaatje even schetsen. We waren op weg naar de Grand Canyon. We reden miles achtereen over de historische Route 66. Pal na het kleine plaatsje Williams boog deze Route 66 af naar de SR 64 richting Tusayan. Een prachtrit; aan beide kanten van deze weg was er enorm veel te kijken. Ik moest inderdaad opletten dat ik door al dat getuur niet de weg af reed. Maar dat gegeven zal vele Amerikaliefhebbers vast bekend voorkomen. Een paar kilometer na Williams doemde een klein dorpje op; het bleek ook onder het plaatsje Williams te vallen. Onverharde wegen kringelden er naar links en rechts. De talloze bomen ontnamen ons nieuwsgierige toeristen het zicht. Links was er een soort van camping te zien, rechts zag je contouren van enkele kleine huisjes. Ze waren bijna onzichtbaar vanaf de weg door de enorme bospartijen.

US Mailboxen & mister postman himself

Wat er plotsklaps wél te zien was? Een reeks brievenbussen, van die aloude US Mailboxen. Oud, versleten, verroest, bestickerd. Een typisch fototafereeltje, kortom. Ik stopte de huurauto, als was ik mister postman himself, pal naast de talloze postbussen. De banden slipten, het stof dwarrelde op. De onverharde weg die er pal naast liep, had de naam East Barbara Road.

Het eerst dat me opviel? Die normaal zo steigerende postindicators van de brievenbussen aan de East Foothill Boulevard waren minder prominent dan gedacht. Zo’n rood vlaggetje wordt door de bewoners gebruikt om aan te geven dat ze een poststuk hebben dat verstuurd moet worden door de postbode. Hier leken ze allemaal net geleegd. Ik keek nogmaals naar de bussen en voelde de diverse verhalen in mijn hoofd oppoppen. Fictie en realiteit vermengden zich; mijn fantasie sloeg op hol…

Gezondheidspillen en onbetaalde facturen

Pa en ma Whitehall bijvoorbeeld, hebben diezelfde ochtend hun twee kinderen naar school gebracht, alvorens ze de dagelijkse regionale ochtendkrant uit de bus vissen. Hun huis staat aan de North Julianne Drive, een zijweg van East Barbara Road.

Paula Winchester die aan diezelfde East Barbara Road woont, fietst veel. Ze leegt en vult haar brievenbus dagelijks. Ze heeft namelijk talloze penvriendinnen over heel de wereld waarmee ze haar dagelijkse belevenissen in en rondom Williams deelt. De Cunnings zijn weinig meer in deze buurt te vinden. Daar is ook geen reden toe. Vrij snel na hun verhuizing is het huis aan East Prospect Lane gesloopt. Ook de hagelwitte bus met het nummer 5634 is niet in functie. Vele buurtbewoners weten niet eens meer van wie deze brievenbus ooit geweest is.

De familie Haney die dichtbij Paula woont, mag trouwens altijd van haar sportieve fietsservice gebruik maken. Door ouderdom zijn de Haneys praktisch aan huis gebonden. Paula Winchester maakt af en toe zelfs wel eens een lekkere maaltijd voor haar buren. Rodney Backer en Jeannie Walldron wonen aan North Wilshire Drive. Ook dit kersverse echtpaar is veel bij hun postbus te vinden. Ze handelen in plantaardige gezondheidspillen en hebben klanten in binnen- en buitenland.

Bob Kelley die aan de East Ontario Avenue woont, schrijft nooit brieven en ontvangt bijna geen post. En als hij al brieven krijgt, dan zijn ze aangetekend omdat hij z’n rekeningen niet betaalt. Typisch is wel, dat zijn brievenbus de grootste is van allemaal. Het zou me persoonlijk dan ook niets verbazen dat daar nog een serie niet betaalde factuurtjes in ligt.

Die andere witte postbus

Even verderop van Kelley is er weinig meer over van de woning aan de North Sagebrush Road die hoort bij die andere witte postbus. Daar bevindt zich overigens nooit post in, want de krakers die bij tijd en wijle in dat huis wonen, verblijven er natuurlijk niet geheel legaal. Jim Foley die aan de East Whitehall Drive woont, is onlangs verhuisd naar Pomona dat een aantal kilometers verderop ligt. Hij moet de naamsticker op zijn bus nog even verwijderen want z’n oude huis is vorige week officieel verkocht. De nieuwe bewoners zijn er al aan het schilderen.

Heb jij ook een gave foto met een mooi verhaal? Mail info@usa365.nl!

Jonge vriendin

De twee bussen daarnaast zijn van de familie Shumway die twee huizen aan de East Prospect Lane hebben. Pa en ma Shumway hebben al jaren een woning op nummer 1802. Dat is niet ver verwijderd van de Old Smokey’s 2 Bar & Saloon alwaar vader Gordon dagelijks meteen na zijn werk (hij is sociaal werker) te vinden is voor een paar biertjes. Tussen zes uur en half zeven is hij thuis zodat hij meteen kan aanschuiven bij het avondeten dat dat zijn jonge vriendin (z’n vrouw is in 2003 overleden aan een hartstilstand) dagelijks zo lekker klaarmaakt. Dochter Lynn heeft op nummer 1831 een huis gekocht. Ze werkt in een (piepkleine) grocery store in Williams, maar heeft één grote droom: ze wil actrice worden. Daarvoor loopt ze jaarlijks diverse casting-sessies voor nieuwe regionale tv-series af. Tot nog toe helaas met nul op rekest. Nog geen tien minuten geleden pakte ze de zoveelste afwijzing uit de brievenbus.

De gebroeders Brinx wonen samen in één huis aan de East Tangerine Street. Ze zijn in het dagelijks leven bekend als getalenteerde folkmuzikanten, die vaak in de regio rondom Williams optreden. Daar waar hun brievenbus voorheen uitpuilde van de liefdesbrieven, ja zelfs huwelijksaanzoeken van vrouwelijke fans, blijkt dit tegenwoordig steeds minder te worden. Dat ligt overigens niet aan hun populariteit. Die fanmail gaat de laatste jaren natuurlijk veelal via het internet. My baby, she wrote me a letter van The Box Tops staat sinds jaar en dag niet voor niets als enige cover op hun setlist.

Rosco Coltrane

De laatste brievenbus is van Rosco Coltrane die ook aan East Prospect Lane woont. Coltrane speelt een beetje saxofoon en jamt af en toe tijdens buurtfeestjes met de Brinx Brothers. Zijn muzikale kwaliteiten mogen geen naam hebben, in het dagelijks leven is hij onderwijzer op een lagere school. In de jaren tachtig kreeg Coltrane jarenlang talloze boze brieven in zijn brievenbus, omdat vele Amerikanen hem verwarden met de sheriff uit de serie The Dukes Of Hazard. Hij had er bijna een dagtaak aan om die brieven terug te sturen. Vele malen kraste hij met stift Return To Sender op deze brieven die ze tegenwoordig als hatemail zouden betitelen. Dat die acteur in het echt James Best heette, deerde die brievenschrijvers niet heel veel. In Amerika is de lijn tussen fictie en realiteit vaak namelijk dun, heel heel dun.

Dennis Dekker (1974) uit Epe is tekstschrijver en fotograaf. Hij was altijd al gefascineerd door Amerika, maar sinds een geweldige studiereis naar New York in 1997 is de liefde voor het land pas écht aangewakkerd. Films, boeken en nieuws worden verslonden, al is hij sindsdien slechts één keer terug geweest. Samen met zijn vrouw en kind maakte hij in 2013 een rondreis door de staten Nevada, Arizona, Utah en Californië. Zijn favoriete steden? New York, San Francisco en Oakland. Maar de enorme diversiteit van de Amerikaanse natuur kan hem ook enorm bekoren. Of dat nu de schitterende Antelope Canyon, Zion National Park, Death Valley, Central Park of Yosemite National Park is. Voor USA365.nl bedacht Dennis de rubriek Foto met een verhaal. Aan de hand van één van zijn foto’s, schrijft hij over zijn ervaringen in de Verenigde Staten.