Lincoln’s Cottage: bescheiden retraite van een groot president
Toegegeven, zo imposant als George Washington’s Mount Vernon of het Monticello van Thomas Jefferson is het niet. Toch verdient Lincoln’s Cottage, de plek waar president Lincoln zich met zijn familie veelvuldig terugtrok om te ontsnappen aan de zomerhitte en de politieke tamtam in Washington D.C., meer aandacht dan het krijgt. Gastschrijfster Mieke Bleeker praat je bij over deze presidentiële retraite.
Lincoln’s Cottage: bescheiden retraite van een groot president
The Soldier’s Home
Lincoln’s Cottage is gebouwd op het derde hoogste punt van de hoofdstad, op zo’n 6.5 km ten noordwesten van het Witte Huis. Het maakt deel uit van ‘The Armed Forces Retirement Home’, sinds 1851 een woonplek voor oorlogsveteranen, met name voor soldaten met blijvende verwondingen. James Buchanan was de eerste president die een van de huizen op het landgoed gebruikte om zich terug te trekken. Ook presidenten Rutherford B. Hayes en Chester. A. Arthur kwamen er graag, maar het verblijf van president Lincoln, in het gebouw dat bekend staat als ‘The Soldiers Home’, sprak het meest tot de verbeelding. Lincoln en zijn familie brachten er grote delen van de jaren 1862-1864 door. De president moest zich, geconfronteerd met de harde werkelijkheid van de Burgeroorlog, regelmatig naar het Witte Huis begeven, iets waar de schrijver Walt Whitman verslag van deed:
De heer Lincoln rijdt over het algemeen op een mak grijzig paard, is gekleed in effen zwart, ietwat roestig en stoffig; draagt een zwarte stijve hoed, en ziet er ongeveer net zo gewoon uit als de meeste mannen. Ik zag heel duidelijk het donkerbruine gezicht van de president, met de diepe lijnen, de ogen, altijd met een diep latente droefheid in de uitdrukking
De bedruktheid van de president was te begrijpen. Naast het overlijden was zijn jongste zoon, raasde de Burgeroorlog in volle vaart door. Vanaf de cottage had de president niet alleen uitzicht op het in aanbouw zijnde Washington Monument en het Capitool, maar tegelijkertijd op een alsmaar groeiende begraafplaats voor gesneuvelde soldaten van de Unie.
[tekst loopt door onder de foto]
Fantasie
Zoals gezegd, zo imposant als sommige andere presidentiële retraites is de cottage niet. De rondleiding vergt enige fantasie. De meeste kamers van het huis zijn leeg, wat bij – wijze van spreken – mooi wordt gevuld door de verhalen van de gids en wordt verlevendigd met beeld en geluid. Voor de echte liefhebber van Amerikaanse geschiedenis is Lincoln’s Cottage toch een ‘must’. De president zette op deze plek de eerste woorden van de ‘Emancipation Proclamation’ op papier, waarmee hij uiteindelijk de slaven vrij verklaarde.
Naast de rondleiding door de cottage zelf, zijn er een viertal vaste tentoonstellingen te bezoeken (‘Wartime Washington’, ‘Lincoln the Commander-in-Chief’, ‘Lincoln Family at the Soldiers’ Home’ en ‘History of the Soldiers’ Home’). Ook is er een museumwinkel.
Website: President Lincoln and Soldiers’ Home National Monument. Vanaf metrostation Georgia Ave-Petworth Metro station te bereiken met Metro Bus H8 of 60 of lopend (ca. 1.5 km).
Meer afbeeldingen van Lincoln’s Cottage in onderstaande slideshow:
Mieke Bleeker (1975) werkt als eventcoördinator bij het John Adams Institute in Amsterdam. Haar interesse voor de Verenigde Staten begon met een paragraaf in een lesboek over de Kennedy’s en Martin Luther King. Haar fascinatie voor Amerika, met name voor de geschiedenis en politiek, breidde zich vandaar steeds verder uit. Sinds 2012 bezoekt ze de VS elk jaar, waarbij belangrijke historische plekken het voornaamste reisdoel zijn. Washington DC is een favoriet en ondertussen bezocht ze 12 staten. Het meest bijzondere? Het bijwonen van de 50e herdenkingsdag van de moord op John F. Kennedy in Dallas in 2013.
Hier destijds mijn bevindingen:
Ik neem de metro die tegenover het museum stopt en ben van plan twee haltes mee te rijden, zodat ik op redelijke loopafstand van de Soldier’s home kom. The Lincoln Cottage is namelijk een monumentaal gebouw op het grondgebied van gepensioneerde soldaten. Er rijden echter minder metro’s en omdat degene waar ik in zit moet wachten op een andere trein, loop ik wat vertraging op. Het is vanaf het metrostation nog ongeveer een kwartier lopen, maar uiteindelijk valt de schade mee: ik ben ongeveer 5 minuten te laat en wordt stilletjes de kamer ingeleid waar een introductievideo wordt getoond.
De Lincoln Cottage ligt ongeveer 3 mijl ten noorden van het centrum op een van de hoogste punten van DC, en werd in 1842 gebouwd als buitenhuis. In 1852 werd het met omliggende grond gekocht door de federale overheid. Verschillende Presidenten in de 19e eeuw hebben er hun toevlucht genomen in de broeierige zomers, waaronder dus Lincoln in de jaren 1862-1864. Nu staat het op het grondgebied van de Armed Forces Retirement Home en als je het bezoekt moet je je legitimeren en mag je eigenlijk alleen maar bij het ontvangstgebouw en het monumentale pand komen.
Lincoln kwam hier om de drukte van de stad te ontvluchten, maar ook de drukte van het Witte Huis, waar mensen af en aan liepen en altijd wat van hem gedaan wilde hebben. Hier kon hij nog enigszins rust vinden. Dus hij verbleef dan hier en vertrok ‘s morgens richting de stad als hij daar besprekingen had. Niet dat hij kon ontsnappen aan de oorlog, want hier waren zo’n 14.000 troepen gebivakkeerd en op zo’n 100 meter van het huis werden gesneuvelde militairen begraven.
Maar hij damde hier ook met zijn zoontje Tad, die een ere-officierschap kreeg van de soldaten, en hij nodigde een soldaat uit om ook eens tegen hem te spelen. Het tekent niet alleen het karakter van de President, maar ook van de manier waarop hij bij de Cottage gepresenteerd wordt: met nadruk op het persoonlijke vlak. Het gaat hier niet zozeer over de belangrijke beslissingen die hij genomen heeft, de politieke en militaire intriges die hij voor de kiezen kreeg, maar zijn gedachten en beleving tijdens de oorlog.
Zo had Lincoln ook zijn slechte dagen, waarop hij chagrijnig was en dus mensen kon schofferen. “Neem het maar op met Stanton, hij is de verantwoordelijke. En ik kan niet tegen zijn advies ingaan. Dat zou zijn gezag alleen maar ondermijnen.” De originele tekst die op een geluidsfragment te horen is, is duidelijk een prikkelbare reactie, maar als de gids vraagt wat wij eruit halen is de enige respons van een vrouw uit de groep, dat “het een sterk leiderschap illustreert, dat hij kan delegeren.” Natuurlijk kun je dat eruit halen, maar de bedoeling van het fragment was te illustreren dat Lincoln heus geen Engel was, altijd opgewekt en met het juiste advies. Het volgende geluidsfragment is een brief die Lincoln de volgende dag schreef naar de bezoeker: “Mijn excuses voor mijn gedrag, ik had mijn dag niet. Ik heb het geregeld met Stanton en wij zullen met u meegaan om het af te handelen.” Een voor mij indrukwekkende omslag, omdat het een zelfbewustzijn en -reflectie illustreert en de capaciteit om een gemaakte fout te erkennen en herstellen.
We lopen door het huis, dat ruim is, met veel grote kamers en met grote ramen die op een kier gezet worden om een bries te creëren. Aan de kapstok hangt een hoge hoed, maar verder is er nauwelijks interieur of inrichting. Boven staat een replica van het bureau waaraan Lincoln de Emancipation Proclamation schreef. Het origineel staat in het Witte Huis, maar stond tijdens Lincolns verblijf wel hier. Het tekent vreemd af tegen de verder lege ruimtes.
De gids stelt steeds wat vragen om de toer door het huis interactief te maken, maar de groep is weinig responsief. De geluidsfragmenten die de gids overal laat horen zijn weliswaar interessant, maar ze zijn kort en zorgen ervoor dat het nooit echt een vloeiend verhaal wordt. Maar het is een interessant verhaal door de belichting van de persoonlijke kant, op een plaats waar Lincoln probeerde tot rust te komen. Je ziet hem al lezen op de veranda, of het woord richten tot een soldaat die op het gras oefent, of in zijn slippers lopen als hij onverwachts een late gast ontvangt.