Onze gastschrijver Linda van der Wel is net als velen een groot fan van Route 66. Ze legde in april en mei 2013 in drie weken het hele gedeelte af van Chicago naar Californië en kwam onderweg van alles tegen. Ze hield een dagboek bij en wilde deze met USA365.nl delen! Hier deel 1, over het Wagon Wheel Motel, konijnen en stunguns.

Route 66, mijn dagboek deel 1: vertrek uit Dwight

Graftombe van Abraham Lincoln

Het beginpunt van onze trip over Route 66 ligt in Dwight, Illinois. Al snel vonden we hier het beroemde pompstation van Texaco. De route is in dit gebied veel omgeven door kleine dorpjes en boeren die voornamelijk maïs telen. Er zijn veel leuke stops langs de weg waar je even kunt kijken, zoals musea, een maple syrup farm en cafeetjes. We hebben tot Springfield gereden, en zijn daar naar de graftombe van oud-president Abraham Lincoln geweest.

Ontbijtje op, lekker simpel, geroosterd brood met smeerkaas en een bak koffie, waarna we onze spullen zijn gaan pakken. Heading south west. Het Wagon Wheel Motel had zulke lekkere bedden dat we er twaalf uur op gelegen hebben, dus we hadden wel wat hoofdpijn. Na een uurtje rijden dus eerst maar een pitstop gemaakt, want na koffie en een halve liter water moet je binnen een uur naar de plee! We zagen een Dairy Queen en haalden daar een bak koffie. We drinken wat af hier…

Stunguns, messen en geweren 

Buiten was het al een graadje of 25; we waren blij met onze keuze voor korte broeken en blote voetjes. Lekker raampje open en cruisen met de koffie en een knap stukje classic rock. Goh wat hebben wij het slecht! Een tijdje later kwamen we langs een Flee market, waar we even een rondje liepen. De stunguns, messen en geweren kun je zo kopen. Hoe leg je dan aan een tandeloos oud vrouwtje uit dat dat in Nederland verboden is, nadat ze gevraagd heeft hoe wij onszelf dan beschermen?! Beschermen? Uhh niet? We worden beschermd…

Niet veel verder kwamen we de brug bij Saint Louis tegen die over de Mississippi ligt. Hij wordt niet meer gebruikt, maar is een echt erfstuk uit de Route 66-periode. Je kunt er overheen lopen en dat hebben we gedaan. Heerlijk even de beentjes strekken. Toen we verder reden, moesten we de Mississippi River oversteken en kwamen we tot de ontdekking dat we de eerste staat gedaan hebben, nog zeven te gaan. We hebben er al twee extra gehad, want we zijn Indiana en Michigan ook al gepasseerd tijdens deze trip.

De konijnen van Henry & Wagon Wheel Motel

Onderweg kwamen we een oud gasstation tegen. We stopten, want er stonden allerlei oude machines in de tuin. De man van het stationnetje (Henry) verkoopt er konijnen. Nog steeds hebben we geen flauw idee waarom, maar hij had er hele verhalen over in z’n slang language. Hij was niet te verstaan dus. Beetje het idee dat je in de achterhoek komt en iemand begint vol enthousiasme een verhaal tegen je te vertellen. De highlights haal je er wel uit, nou dat was hier ook zo: hij verkocht konijnen en had een Nederlands ras! Verder vroeg Henry waar we naartoe gingen en hadden we een praatje over Route 66. Hij gaf wat tips en een kaartje mee waarop wat interessante dingen stonden. Zo wees hij het Wagon Wheel Motel aan en had hij het over allerlei dingen om te doen. Leuk!

Een stukje verder kwamen we nog bij een visitor center uit waar ook allerlei folders lagen over bezienswaardigheden. Zo besloten we dat we morgen druipgrotten gaan bekijken. Nu gaan we eerst eens even een tukje doen in een super gaaf motel! Google maar eens op Wagon Wheel Motel, Cuba, Missouri. Een oud-motel helemaal gerestaureerd in oude jaren 50 style! Met een groot steakhouse ernaast, kat in ’t bakkie dus!

Tropische nacht

Na een heerlijke tropische nacht in het Wagon Wheel Motel (de airco deed het niet), zijn we opgestaan en hebben we de spullen gepakt. De sleutel konden we in de kamer achterlaten, want het echtpaar begint om 10:00 uur met werken (tot 22:00 uur). Een erg gastvrij koppel trouwens, gisteren kregen we zes sleutels om zelf een kamer uit te zoeken. Ze hebben allemaal verschillende (met jacuzzi, massagedouche, keuken etc.).

Ontbijt zat er niet bij, dat moesten we elders doen. We vonden het wel leuk om een keer tussen de locals te ontbijten dus gingen we in een miniatuurdorp naar een miniatuurcafé waar we toevallig langs reden: Shelly’s. Tja, bij locals krijg je lokale voeding, dus vet en veel. Allemaal eieren of pannenkoeken, meer hadden ze niet. We hebben de pannenkoeken geprobeerd, maar kwamen snel tot de conclusie dat deze gewoonweg ranzig waren. Jammer, maar wat wil je voor 2,50 dollar per persoon?

Er was een pompstation waar een oude gepensioneerde man zat te knutselen.

Antieke pompstations

Verder hebben we vandaag een groot stuk van Route 66 gevolgd en vele pitstops gemaakt bij oude antieke winkeltjes en gasstations. Zo fantastisch om te zien en rond te neuzen. Antieke auto’s, oude pompen, noem het maar op. Er was een pompstation waar een oude gepensioneerde man zat te knutselen. Zijn winkel bestond gewoon nog, alles was te koop en hij zat wat te hobbyen, zo vertelde hij. De man was minstens 85 en had al 20 jaar geen stofdoek door die winkel gehaald. Je loopt daar gewoon binnen (50 jaar terug in de tijd) en begint een praatje. Dat werkt vrij simpel, want ze willen weten wat je bij hun brengt….Route 66!

The fantastic caverns: verkoeling in druipgrotten

Uiteindelijk bereikten we ons doel, the fantastic caverns, in Springfield, Missouri. We deden een tour in prachtige druipende grotten. Schitterend! Ze hebben dat heel mooi verlicht in secties met elke keer een andere kleur licht erop. Als het karretje aankwam, scheen die man erop met zijn schijnwerper en ging het licht aan in de volgende sectie. Het is altijd 15 graden binnen en dat is heerlijk als het buiten 30 graden is! Even heerlijk koel.

We zijn ook nog bij Gary’s in Gay Parita geweest. Ook een enorm oud en nostalgisch benzinepompje, waar naar horen zeggen Gary de oren van je kop lult, maar hij had een powernap op de picknicktafel, dus we lieten hem maar lekker liggen! Onderweg nog maar een beetje zitten geiten in de auto. Je moet toch wat hè als je drie weken samen in twee vierkante meter moet leven…

We kwamen wel tot de conclusie dat onze zadeltasjes toch wel ernstige vormen aan begonnen te nemen. Zullen we gaan sporten vanavond? Ja dag, we hebben vakantie en ohhhh kijk die eens lopen! Dan komt er weer zo’n huge lady voorbij met nog iets meer huge zadeltassen, met de nadruk op ’tassen’! Valt het toch allemaal weer mee! Bakkie? Koekje erbij? Toch maar geen koekje dan, want wat er niet aankomt, hoeft er ook niet af! Een koekje hier, ziet eruit als vijf koekjes in Nederland en dan twee keer zo dik. Dus dan zit je meteen tien koekjes weg te werken! Verdere uitleg lijkt me overbodig.

Een Best Buy zoeken in Joplin, Missouri

We wilden een motel zoeken met een Best Buy (een soort Media Markt) in de buurt, zodat we even konden kijken of er nog iets te redden is aan m’n camera, dus moesten we even doorrijden. We zitten inmiddels in Joplin, Missouri, maar nog geen Best Buy. Ze zullen hem waarschijnlijk wel hebben, maar nog niet kunnen vinden. Morgen maar even kijken, want we lopen voor op schema. We hebben niets gepland, maar wel een deadlineschema gemaakt, zodat we niet op 16 mei nog ergens in de rimboe zitten, maar keurig netjes bepakt en bezakt op de luchthaven van Los Angeles.

Vanavond wordt het de Comfort Inn. In een grote stad betaal je wat meer, dus die man zei 85 dollar. Nee bedankt, we kijken wel even verder. Nou wacht even zei hij. Wat als ik jullie nou korting geef? Dan moet je alleen op de derde etage (nothing wrong with that). Nou….vooruit. Als jij ons een goed restaurant kunt aanwijzen waar je goed en gezond kunt eten, dan komt het goed. Daar ging hij wel op in. Het werd 70 dollar en een 5 sterren toprestaurant (deze zijn enorm uniek hier, ze eten liever snel en vet als langzaam en lekker).

Toen we het restaurant in liepen, dacht ik; nee dit meen je niet!

Dubbel bestek, gedekte tafels en twee wijnglazen

Toen we het restaurant in liepen, dacht ik; nee dit meen je niet! Dubbel bestek, gedekte tafels, twee wijnglazen op tafel – het was mijn beurt om te betalen! Nou daar gingen we dan; broodje met olijfolie en basalmico vooraf. Of we soep of sla wilden (sla natuurlijk, die is hier heerlijk), en dan nog het hoofdgerecht. Martin pasta marinade en ik homemade lasagne. Ik zei nog tegen Martin, die salade zal er wel niet bij zitten, dat hebben we verkeerd begrepen. Ik zat daarom al heel stevig op m’n stoel toen de rekening kwam…32 dollar alles totaal! Niet normaal. Ik dacht minstens 75 dollar kwijt te zijn.

Vandaag stond er een relaxte dag op het programma. We wilden wat shoppen. De winkels gaan hier meestal pas om 10:00 uur open, dus we moesten verplicht rustig aan doen; de Mall zat om de hoek. Bij de Mall hebben we meteen even een broodje gehaald bij Subway en daarna zijn we gaan rijden. Het was al 13:00 uur geweest en we moeten wel een beetje richting het zuiden, want er zijn kaartjes voor de rodeo van zaterdagavond gehaald! We hebben Route 66 weer verder gevolgd en kwamen over een stukje dirt road, echt een heel oud stukje weg lag er nog in het midden. Het regende inmiddels aardig, dus ik ben nog altijd blij dat we dit niet op een motor doen!

Linda van der Wel (1980) is freelance-adviseur in de groen,- grond,- en infrasector. Ze houdt enorm van reizen en Amerika en Canada zijn haar favoriete bestemmingen. Al twaalf keer maakte ze de oversteek naar het continent. Haar missie is om alle staten een keer te bezoeken; de teller staat nu op 26. Yellowstone, het wilde westen van Wyoming, de graanvelden in South Dakota en San Francisco zijn haar ‘absolute toppers’. Linda op Twitter: @Agrolin