Het spel bij de Amerikaanse douane
Voor wie wel eens een bezoek heeft gebracht aan Amerika is het een bekend fenomeen: de paspoortcontrole op het vliegveld voordat je daadwerkelijk voet mag zetten in het land. De vingerafdrukken, het poseren voor de irisscan en het vraaggesprekje met de douanier: ik vind het telkens weer een opmerkelijk ritueel. Vooralsnog is het bij mijn aankomsten in 2008 (DC), 2011 (DC), 2013 (Las Vegas), 2014 (Boston), 2014 (Houston) allemaal goed gegaan. Al was het bij de ‘creditcarddiscussie’ van 2013 toch eventjes zweten.
Het spel bij de Amerikaanse douane
Na de aanslagen van 11 september zijn de veiligheidsmaatregelen op vliegvelden opgeschroefd naar ongekende hoogte. Vooral in Amerika, het land dat als geen ander graag koketteert met alle inspanningen die het verricht om de burgers maar zo veel mogelijk te beschermen en een veilig gevoel te verschaffen. Natuurlijk gebeurt dat ook in andere landen, maar in de VS gaan ze weer net een stapje verder. Van een beetje show zijn ze niet vies en dat hoort misschien ook bij Amerika. Daarbij is er in het land zelf al genoeg criminaliteit in met name de grote steden en op buitenlandse lastpakken zitten ze daar natuurlijk helemaal niet te wachten. Omdat de VS wereldwijd een zeer populaire bestemming is, en jaarlijks op grote schaal wordt bezocht, zijn de secure voorzorgsmaatregelen ergens ook wel te begrijpen.
Voorpret!
De voorpret begint eigenlijk al voordat de reis Ãŧberhaupt begonnen is. Als je Amerika in wilt, dien je thuis eerst toestemming te vragen via het invullen van een ESTA-formulier (Electronic System for Travel Authorization). Op deze wijze registreer je je bij de Amerikaanse overheid. Dit kan online (alleen met creditcard) en kost je zo’n 10 dollar. ESTA-toestemming is nodig voor alle staatsburgers van landen die vallen onder het Visa Waiver Programma, waaronder Nederland. Dit programma maakt het mogelijk om naar de VS te reizen voor maximaal 90 dagen, zonder dat het aanvragen van een visum noodzakelijk is.
Formulier in het vliegtuig
In het vliegtuig is het tijd voor de tweede vragenronde. Doorgaans een paar uur voor de landing krijg je een wit/blauw formulier in de handen gedrukt; de ‘Customs Declaration’. Deze dien je later af te geven bij de douane. Naast wat persoonlijke gegevens (land, naam, geboortedatum) willen ze graag  weten waar je verblijft en of je lichamelijk/geestelijk in orde bent. Dan komen de wat meer fantasierijke vragen.
Of je planten, fruit, zaden, insecten, vleesproducten, huisdieren etc. bij je hebt en niet toevallig op een boerderij buiten Amerika bent geweest. En of je voor meer dan 10.000 dollar aan contant geld meezeult. Je dient met een simpele ja/nee te antwoorden door het zetten van een kruisje. Net als bij het ESTA-formulier wil de Amerikaanse overheid ook nog even checken of je je tussen 1933-45 niet hebt ingelaten met Nazi-Duitsland of diens bondgenoten, terroristische activiteiten, genocide, drugs of andere delicten. Samengevat: hoe meer ‘nee’ op het formulier hoe beter.
Amerikaanse douane: de confrontatie
Na de landing en het bemachtigen van de koffer is het zaak om langs de eerste controle van de U.S. Customs and Border Protection te geraken. In mei 2008 beleefde ik mijn vuurdoop op de luchthaven in Washington DC, na een korte binnenlandse vlucht vanaf Boston. Bij het zien van de eerste agenten waande ik mij in een actiefilm uit de jaren tachtig/negentig. Stoïcijnse blikken, krachtige uniforms, machinegeweren tegen de borst gedrukt; meteen was mij duidelijk dat je hier maar beter geen geintjes kunt uithalen. Ze kunnen je hier immers zonder reden de toegang tot het land ontzeggen.
Bij de controle werd ik onderworpen aan de nodige vragen, waaronder wat voor werk ik deed. Ik antwoordde dat ik als sportverslaggever voor het maandblad ELF Voetbal werkte. Daarmee was de kous nog niet af. Ze wilden weten wat ik dan concreet deed, welke sport en teams ik volgde en of ik daar niet een vorm van bewijs van had. Met trots toonde ik mijn sportperskaart. Ze vroegen ook nog wat mijn reisgenoot deed.
Geografische kennis
In 2008 bezocht ik DC en New York in een tijdsbestek van 10 dagen, maar in 2011 zou ik bijna een maand in het land zijn. Er stond een schitterende roadtrip op het programma.
Bij de douane waren ze toen vooral geïnteresseerd in mijn geografische kennis. Globaal legde ik de route uit, van DC richting Ohio, Missouri, Oklahoma, Texas en dan door naar de westkust. Het mooie was dat de man na mijn verhaal een vraag stelde over een plaats in het noorden. ‘Waarom rijd je helemaal zo?’, vroeg hij zich hardop af. Ik legde uit dat het om een andere stad ging, dat hij zich vergiste. Een strikvraag? Mogelijk.
Maar soms lijken de douaniers amper trek te hebben in een uitgebreide ondervraging, zoals ik meemaakte in juli 2014 in Boston. Dat had vermoedelijk te maken met de enorme drukte op het vliegveld; de afgezette wachtpaden stonden vanaf begin tot eind vol met mensen. Toen mijn vliegtuig net geland was, werd er vanuit de cockpit al omgeroepen dat er voor ons een grote Boeing geland was. Ik heb zo’n twee uur moeten wachten voordat ik mijn paspoort kon tonen. Eind december 2014 was de douanier in Houston, waar ik een binnenlandse vlucht nam naar New Orleans, eveneens kort van stof. Ik baalde licht en vroeg hem nog naar hoe zijn dag was en wenste hem na een kort intermezzo het beste.
Geen creditcard: oh oh!
In 2013 verbleef ik een week in het westen, in de staten Nevada, Arizona en CaliforniÃĢ. Bij aankomst op McCarran Airport in Las Vegas vroeg de douanier, een man van middelbare leeftijd met Aziatische roots, of ik een creditcard bij me had. Als ze iets belangrijk vinden, is het dat je voor jezelf kunt zorgen als je eenmaal in Amerika bent. Uiteraard had ik wel een pinpas (debitcard), maar dat werd niet gevraagd. Ik antwoordde dat ik geen creditcard bij me had. ‘Do you have cash?’, ging de man verder.
Ik keek in mijn portemonnee en toonde wat losse euro’s. ‘Hoe ga je voor jezelf zorgen, je moet toch een creditcard hebben?’, nam het gesprek een verdere wending. Ik antwoordde van niet, maar dat mijn reisgenoot er wel ÊÊn had. ‘Dus je teert op de zak van iemand anders?’, zo concludeerde hij. Ik legde uit dat ik natuurlijk wel over voldoende geld voor de reis beschikte met mijn eigen pinpas (debitcard). Waarom ik dat niet eerder verteld had, vroeg de man. Tja. Uiteindelijk mocht ik doorlopen.
Tweede controle
Bij het toegangsgesprekje met de grensbeambte zijn nog twee zaken inbegrepen. Om je vingerafdrukken te scannen moet je je hand gestrekt op een speciaal apparaatje leggen (de duimen moeten apart), terwijl je ondertussen met ÊÊn oog in een camera tuurt. En dan is er het bekende paspoortmoment, het moment waarop de douanier de foto in je paspoort vergelijkt met je huidige verschijning, je ernstig aankijkt en je vervolgens – als alles in orde is – veel plezier wenst.
Op sommige luchthavens is er verderop dan nog een tweede controle, zoals ik in 2013 meemaakte in Las Vegas. Gelukkig vroeg de man mij daar toen niet naar een creditcard.
Het is inderdaad een heel proces om de USA binnen te komen. De “ondervraging” op Schiphol over met name je bagage en wie deze inpakte is gelukkig verdwenen maar het blijft een heel gedoe allemaal. Soms met eindeloze rijen voor de douane waar je meer dan een uur in kunt voortschuivelen…
Volgens de KLM-website is alleen invoer van vlees in je bagage verboden maar appels en radijs meenemen? Foei! Inleveren!
Als je er weer uit gaat is het echter allemaal heel anders. De controle op Schiphol is gedegen met een bodyscan (handen omhoog!), alles uit de zakken, elektronica uit de tassen, riemen af en schoenen uit. Zelfs het kleinste nagelschaartje wordt opgemerkt en kan in de prullenbak. En waag het niet om meer dan 100 ml vloeistof mee te nemen! Als je de VS verlaat neemt men het veel minder nauw. De strenge blikken worden dan gelukkig wel verruild voor vriendelijke glimlachjes. Razendsnel ga je door de controle voor je instapkaart. Er kan zelfs een vriendelijk grapje vanaf. De scan is een lachertje! Telefoons, laptops en tablets mogen gewoon in de tas blijven. Riemen en horloges mag je om houden en zelfs je schoenen hoeven niet uit. Er wordt niet eens gekeken als je door het scanpoortje loopt. Op het perron van de shuttletrein van Dulles Nat. Airport in Washington blijft een tas achter op een bankje. Geen enkele controle/beveiligingsbeambte in de buurt.
Alleen bleek de beveiliging achteraf toch wel erg nieuwsgierig naar de metalen voorwerpen (bleken onze thermoskan en melkkoker te zijn)in de koffers. Alle drie de ingecheckte koffers waren dit keer geopend en onderzocht. Gelukkig hadden we TSA-sloten maar na zo’n controle is je koffer wÊl open! Tja, en inpakken zoals ik dat kan kunnen er maar weinig dus ÊÊn koffer kregen ze niet meer dicht…..
Mirjam
Hoi Mirjam, bedankt voor je uitgebreide reactie. Er valt inderdaad geen peil op te trekken bij de veiligheidsmaatregelen. De ene keer ondervragen ze je minutenlang, de andere keer kun je zo doorlopen. Het is elke keer weer een verrassing. Deze zomer kon ik na twee korte vragen snel doorlopen, al moest ik voor de customs wel anderhalfuur wachten voordat ik aan de beurt was (er was net een grote boeing geland). De rij was gigantisch, nog nooit meegemaakt. Ga je deze zomer nog naar Amerika?
Groeten
Hallo Mike, ik ben net terug van een rondreis Virginia/Maryland/Pennsylvenia met Washington DC als begin en eindpunt. Veel Amerikaanse geschiedenis opgehaald en bijgeleerd! Jij was naar Boston toch? Leuke stad, niet? Ben je daar rondgetrokken? Walvissen gaan spotten?
Grtz!
Ha Mirjam, klinkt goed. DC blijft een prachtige stad, een openluchtmuseum. Gaat mij nooit vervelen. Ben je al vaak in Amerika geweest?
Ik was inderdaad een paar dagen in Boston (mooie stad) en daarna door naar Hyannis op het schiereiland Cape Cod (Massachusetts). Zeker vanwege de Kennedy-historie vond ik deze gebieden fascinerend. Walvissen spotten heb ik niet gedaan, moet ik nog maar een keer voor terugkeren dan:). Groeten
Best interessant om te lezen dit. Ik heb jarenlang in 2 grote Amerikaanse steden gewoond, zowel NYC als Chicago, maar met name de uitgaande vluchten ervoer ik toch anders dan jij hier beschrijft. Natuurlijk is de controle op binnenlandse vluchten veel lager, maar op Internationale vluchten hebben ook de Amerikanen zich aan Internationale regels te houden.Telefoons, laptops en tablets mogen dan niet in de tas blijven. Riemen en horloges mag je ook niet om houden en dan zou ook gewoon strak gecontroleerd moeten worden of men door poortjes loopt. Houden luchthavens zich daar niet aan dan worden ze zwaar beboet. Ik heb zulke slechte ervaringen dan ook nog nooit gehad op vluchten terug naar Europa.
De vluchten naar de VS zijn zo’n lachertje. Op een ESTA formulier staan bizarre vragen. Een daarvan kan ik me nog wel herinneren: of je ooit in mensenhandel hebt hebt mee gedaan en zo niet, of je dat van plan bent. Alsof iemand daar ooit ja op zal kruisen. Heel bijzonder
Hoi Dennis, bedankt voor het reageren! Gaaf dat je in Amerika hebt gewoond. Voor studie/werk? Moet een mooie tijd geweest zijn in die prachtige steden. Haha, die vraag over die mensenhandel ben ik nooit tegengekomen, bizar. Ja die controles bij binnenlandse vluchten zijn vaak een ander verhaal, al is het vaak een kwestie van welke douanier je treft en op welk vliegveld. Op sommige momenten lijkt het wel alsof ze je juist amper controleren, maar die tegenstrijdigheid past wel weer bij Amerika. Groeten!
Hihi leuk beschreven! Ik weet mijn eerste keer ook nog heel goed (Orlando). Ik was stikzenuwachtig, maar allemaal niet nodig natuurlijk. Dit jaar (Denver) geen enkele vraag. Geen ÊÊn! Dat had ik nog nooit mee gemaakt! Maar het blijft een fantastisch land…
Dank voor je reactie Sandra! En wat fijn dat het allemaal goed is gegaan!!
Is het zo dat men je vingerafdrukken neemt en zo ja waar gebruiken ze die voor? Kan men dan bv zien of je in nu een strafblad hebt of iets dergelijks?
Yes, niet met inkt like in the good old days, maar op het vliegveld leg je enkele vingers op een glazen plaatje en de afdrukken gaan in het systeem! Net als je portretfoto, overigens. Nee, ze zien dan niet of je een strafblad oid hebt.
Ja, ze scannen inderdaad je vingerafdrukken, maar volgens mij kom je de VS ook niet meer in zonder een paspoort waarin je vingerafdrukken zijn gescand.
M.b.t. een strafblad: nee, aan de hand van je vingerafdrukken kunnen ze niet zien of je een strafblad hebt. Voordat je de VS in komt moet je wel een vragenlijst invullen en 1 van die vragen is of je wel eens in aanraking bent geweest met justitie
Bedoel je op de ESTA of het formulier wat je in het vliegtuig krijgt?
Sorry maar ben nog nooit naar de USA geweest dus is allemaal nieuw voor me.
Hoi Brenda,
Geen probleem, ik help graag đ
Ja, ik bedoel beide vragenlijsten.
Hoi Dennis, oke duidelijk.
Word ook iedereen gecheckt op de gegevens die zijn ingevuld?
Of is het een aantal vragen beantwoorden bij binnenkomst en je kan door?
Volgens mij gaat dat steekproefsgewijs. Ik heb wel eens een half uur vragen staan beantwoorden en de keer erop kon ik in 1x doorwandelen.
Over de gegevens checken: volgens mij wordt dat heel weinig gedaan. Er worden ook hele rare vragen gesteld, zoals of je betrokken bent geweest bij het rekruteren van kindsoldaten. Ik kan me niet voorstellen dat dat allemaal gecheckt wordt, maar als je positief op 1 van de vragen antwoordt, dan zou je ter plekke wel eens een aantal extra vragen gesteld kunnen worden
als je vingerafdrukken in NL zijn genomen voor een mogelijke veroordeling en je in de USA je vingerafdrukken ook moet achterlaten, kunnen ze dat dan niet achterhalen?
Hair đ Ik heb er gewoond voor werk, anders denk ik dat het vrij moeilijk was geweest er binnen te komen zonder green card lottery đ het was iig een hele gave ervaring, maar achteraf wel spijt gehad dat ik er te weinig van heb gezien….
Hair moest hai zijn đ
Sinds 9-11 ga ik met kuwait Air als enige blanke wordt je naar voren geleid in de rij. Krijg je twee vragen en mag je door.scheelt een kleine 2 uur . Het is lullig voor de rest maar dat is dan maar zo.
Dank voor je reactie Ron. Hoe veel keer ben je al in de VS geweest?