De medewerker van het pittoreske DK Motel in Arco, Idaho, keek me enigszins verwonderd aan. Ik kwam uit Europa, reisde alleen door Amerika en besloot het Craters of the Moon National Monument aan te doen. Daarover was hij niet eens zo verwonderd, maar de man moest zich met het schaamrood op de kaken bekennen dat hij – ondanks dat hij er al jaren woont – nimmer de moeite had genomen een halfuurtje in de auto te stappen om deze bijzondere plek te bezoeken. Nota bene in zijn achtertuin dus, terwijl er een toerist uit Nederland uren voor achter het stuur had gezeten.

Misschien wel daarom bood hij me een bedrag aan dat je in het Amerikaanse hoogseizoen bijna nergens krijgt. Slechts 42 dollar, inclusief tax, voor een basic onderkomen dat net niet door de ondergrens zakte. In Arco dus, een pukkeltje op de kaart van Amerika en een gehucht waar je tijdig moet afremmen om het niet te passeren. Ik telde drie straten, een stuk of drie motels, een tankstation, wat huizen en enkele plekken waar je kon eten, maar die de toets der kritiek nauwelijks kon doorstaan. Kortom, geen plek om gezellig drie weken vakantie in Amerika te vieren, maar voor een nachtje moest het kunnen.

Craters of the Moon, vlakbij Arco

De weg er naartoe was wel alleraardigst. Ik reed vanuit het hoteldorpje West Yellowstone in Montana, aan de rand van het beroemde park, in een kleine vier uur naar Arco. In Idaho dus, een staat oorspronkelijk bewoond door indianenstammen en waar schrijver Ernest Hemingway zichzelf van het leven beroofde. Idaho, een staat met schitterende vergezichten en wonderschone natuur. De staat ondervindt hevige concurrentie van Montana en Wyoming – ook twee pareltjes – en de mythe gaat dat de inwoners dat wel allemaal wel best vinden. Ze genieten van hun rust. Dus zeg het vooral tegen niemand dat Idaho zo prachtig is. Ze zouden het er maar druk mee krijgen…

Omdat ik al aan het begin van de middag via de fraaie ‘20’ in Arco arriveer – en daar eigenlijk niets valt te beleven – besluit ik na het inchecken direct naar Craters of the Moon te rijden. Bij de voorbereiding op mijn reis fascineerden de foto’s van dit nationale monument me al. Een vulkanisch uiterlijk, een maanlandschap eigenlijk dat, hoe gek het ook klinkt, trok als een magneet. De rit duurde een halfuurtje. Een halve kilometer voor de ingang zie ik een auto op een parkeerplek staan. Vier mensen genieten van het uitzicht. Ik trap op mijn rem en geniet even mee. Totdat ze hun mond opentrekken. Het blijkt dat ze uit Nederland komen en zeer nieuwsgierig zijn naar de Craters of the Moon. We praatten wat en reden achter elkaar aan naar het bezoekerscentrum.

Geen Yellowstone of Grand Canyon

Nee, Craters of the Moon is bepaald geen Yellowstone, Grand Canyon, Zion of Acadia. Bijna geruisloos kan iedereen zich door het park bewegen. Er zijn genoeg plekken om de auto te parkeren en te wandelen langs de opmerkelijke rotsformaties van het landschap dat zo’n 43.000 hectare beslaat. Er is een speciaal aangelegde ‘loop road’ van zeven mijl die bezoekers langs alle highlights dirigeert. Dat Craters of the Moon er zo bijzonder uitziet, komt vanwege uitbarstingen die 15.000 jaar (!) geleden plaatsvonden. De noordelijke krater en de grotere kraters ontstonden door uitbarstingen van zo’n 2000 jaar geleden. Toeristen mogen niet over de rotsachtige delen lopen, maar krijgen het verzoek op de geasfalteerde stukken te blijven. Zo voorkomen ze in Idaho ongelukken. Better save than sorry.

Inferno Cone Overlook

Bij Inferno Cone Overlook stop ik. Er staan meerdere auto’s en ik zie mensen omhoog lopen. Het klimmetje ziet er op het eerste oog niet zo intensief uit, maar de warmte en stevige wind maken het een pittige wandeling. Na een goed kwartier ben ik boven; het uitzicht is werkelijk fenomenaal. Kijken zo ver je kunt, de wonderbaarlijke natuur van het westen van Amerika ligt welhaast aan je voeten. Echt genieten is lastig. Dat komt door de harde wind. Wie daar staat, moet moeite doen om niet weg te waaien. Het voelt als een storm, je waait er bijna letterlijk uit je t-shirt en voor bezoekers zonder een flesje water is het afzien. Terug dus naar beneden, een tocht die een stuk aangenamer verloopt.

Het bezoek aan het Craters of the Moon National Monument was de urenlange autorit vanuit West Yellowstone meer dan waard. Ik rijd terug naar mijn motel in Arco, waar je letterlijk een kanon kunt afschieten zonder dat er een haan naar kraait. Ik zet een wasje aan en installeer me met een boek op de kleine veranda voor mijn motelkamerdeur. Ik zie een kleine groep motorrijders inchecken, een ouder echtpaar geniet voor hun kamer van de stevig brandende zon en ik zie twee motelmedewerkers in de verte reparatiewerkzaamheden verrichten.

Het wonder van Idaho

’s Avonds eet ik een Mexicaanse combischotel in een tentje dat aandoet als een cafetaria. Nee, voor de gezelligheid hoef je niet naar Arco, Idaho. De zon gaat langzaam onder en ik installeer me met een drankje wederom op de veranda van het DK Motel. De temperatuur is aangenaam en verder is het stil. De volgende ochtend vertrek ik richting Grand Teton National Park. De motelmedewerker verwelkomde vol verwondering nieuwe Europeanen die helemaal naar Arco reisden om de Craters of the Moon te bezoeken. En moest weer met het schaamrood op de kaken bekennen dat hij er nooit is geweest. Hij zou eens moeten weten hoe mooi het wonder van Idaho is.

Stan Bos (1982) bezocht alle 50 staten en herinnert zich zijn kennismaking met Amerika nog goed. “Je bent nog geen 21, dus geen alcohol voor jou, zei de douanier op Newark Airport. Eenmaal tussen de indrukwekkende wolkenkrabbers en na de eerste zenuwachtige dag, dacht ik: dit is mijn land! Amerika is een topland met topmensen! Vanwege de ruimte, afwisseling, natuur, steden en het toeren in de auto.” Stan heeft nog lang geen genoeg van Amerika. “Ik wil nog meer zien van staten waar ik al ben geweest en als correspondent een presidentsverkiezing verslaan.” Zijn drie favoriete staten: Oregon, Utah en Maine (“al is de keuze best lastig”). Favoriete plek: de National Mall in Washington DC. @StanSchrijft