Ocean Drive, de wereldberoemde boulevard in Miami Beach met zijn art-deco-gebouwen. Ik was er in 2011 en al bladerend door mijn vakantiefoto’s kwam ik een foto tegen die mijn gedachten deden teruggaan naar de tijd in Miami dat jaar en de verhalen van een week op South Beach. 

Ocean Drive, Miami: Foto met een verhaal

Miami, die mythische stad aan de Atlantische Oceaan in Zuid-Florida. Of mythisch, nee, dat werd het pas achteraf, na mijn bezoek in 2011. Mijn eerste Amerika-reis, een week New York en daarna met een binnenlandse vlucht nog een weekje strand in Miami. Hotel op South Beach, twee straatjes lopen naar het strand. Het werd een week om nooit te vergeten, een week die wat weghad uit een boek van Bukowski. Miami, altijd dwalen mijn gedachten even af naar die broeierige week in juni bij het zien van deze foto:

Het begon al bij aankomst. Het busje vanaf het vliegveld kon me niet bij mijn hotel afzetten. File? Doodlopend straatje? Niet echt.

There’s been a shooting this night, we must stop here, aldus de chauffeur.

Tuurlijk joh, dacht ik, totdat ik de hoek om liep en er twee zwarte SUV’s vol kogelgaten achter een politielint stonden. Welcome to Miami, Will Smith rapte het al. Niet lang na aankomst liep ik op Ocean Drive, de boulevard van South Beach, met zijn beroemde gebouwen in art-deco-stijl. Reisgidsen staan er vol mee, maar vertellen je niet hoe een week op en rond Ocean Drive kan zijn. Correctie, moet zijn.

Overdag was het tijd om je voeten te branden aan het gloeiend hete zand, als de zon verdwenen was kwam Ocean Drive pas goed tot leven. Miami Heat speelde die week de NBA-finale en de plaatselijke basketbalfans waren rowdy, om het zo maar te zeggen. Kaartjes voor de thuisduels waren nog verkrijgbaar, vanaf 200 dollar. Elke bar aan Ocean Drive liet de wedstrijden gelukkig ook zien, helaas voor Miami werden ze door Dallas Mavericks verslagen, of eigenlijk vooral door de Duitser Dirk Nowitzki. De fans die eerst free drinks weggaven aan volslagen onbekenden, knokten elkaar na de wedstrijden de tent uit. Vage gezichten op de barkruk naast je, mojito’s, zo’n NBA-finale blijft je bij.

De nachten in Miami waren, net als Ocean Drive zelf, lang. Limousines stopten af en aan voor de clubs in de straten van South Beach. Toeristen moesten uren in de rij staan en werden volgens strenge kledingvoorschriften binnengelaten, locals mochten in korte broek en t-shirt met sneakers en gouden ketting zo doorlopen. Het hielp wel als je goed gezelschap meenam, dan waren de wachtrijen stukken korter. Drinken deed je er niet, daarvoor waren de alcoholprijzen veel te hoog. Volgepakte clubs met modellen, neonlichten, VIP- lounges, afterparty’s op het strand, in hotels, op straat, in limousines, you name it, Miami had het.

What happens in Vegas, dat is ’s nachts op Ocean Drive echt wel het laatste waar je je zorgen om maakt. Zeker als je na zo’n nacht je hotel binnenloopt en in de verte de zon al weer ziet opkomen.

Jammer was het altijd wel dat het Mexicaans restaurant onder mijn hotelraam om 07:00 uur open ging voor het ontbijt. Met plaatselijke live-versie van een Frank Sinatra die zeker tot 10:00 uur alle gasten wegjoeg met zijn gejank.

Late ochtenden bij de beste ontbijtplek van heel Florida die niemand voor het lezen van dit stuk kende, zorgden voor de broodnodige vitamientjes. Afgezien van een trip naar de bloedhete Everglades (aanrader als je tegen wat muggen kan) en een rondrit door troosteloos Downtown Miami met zijn verdacht lege wolkenkrabbers (witwassen lijkt er uitgevonden), waren de dagen verder kort. En ja de Florida Keys schoten er bij in die week.

Want ’s nachts, als de zwervers hun plekje onder de palmbomen hadden ingenomen en aan de overkant van Ocean Drive de bars en clubs weer tot leven kwamen, dan gebeurde het op South Beach. De lichtjes, de muziek, het dansen, het gelach, geflirt, de mooie ontmoetingen, het afscheid met en zonder tranen, zonsondergangen, zonsopkomst, cocktails, smokings, jurkjes, juwelen; ik mis je Ocean Drive, het is veel en veel te lang geleden.