Onze gastschrijver Linda van der Wel is net als velen een groot fan van Route 66. Ze legde in april en mei 2013 in drie weken het hele gedeelte af van Chicago naar Californië en kwam onderweg van alles tegen. Ze hield een dagboek bij en wilde deze met USA365.nl delen! Hier deel 7: de finish in Los Angeles!

Route 66, mijn dagboek deel 7: finish in Los Angeles

We zitten al in de buurt van Los Angeles, nog een uurtje rijden denk ik. Alles is hier al bebouwd. We hebben het hotel gebeld wat ik vorige week gezocht heb voor de laatste nacht en gevraagd of we een extra nacht konden boeken. Dat was geen probleem, dus morgen tuffen we via de Chevydealer, Walmart, Levi-winkel en nog wat andere winkels rechtstreeks naar Santa Monica, waar we dan woensdag een rustdag hebben. We willen lekker langs de boulevard relaxen. Mensen kijken, boekje lezen op het strand, terrasje; je kent het wel.

Maar voordat we terugkeren, moeten we nog eens kijken hoe we onze koffers met alle zooi netjes ingepakt krijgen, zonder dat ze te veel wegen. Mijn koffer was 22,9 kilo (maximum van 23) op de heenreis. Er zijn wel wat boeken, stroopwafels en dropjes verdwenen, maar er zijn ook wat souvenirs voor in de plaats gekomen. Eerst maar eens alle zonnebrandcrème en vliegenspray van onze lichamen af douchen en lekker naar bed!

Stadse drukte en water!

Na een nacht in ons luxe hotel werden we heerlijk wakker. Maar goed, we moesten hem toch echt verlaten vanmorgen. We gingen eerst even shoppen. Mijn slippers waren zo versleten dat ik m’n voetjes kapot aan het lopen was, dus voor een paar dollar heb ik een paar nieuwe slippertjes gehaald. Onderweg kwamen we Pandera tegen, dat is de Délifrance van Amerika. Daar haalden we een salade en een smoothie. We kwamen ondertussen steeds dichter bij het eindpunt en merkten de invloed van de stad. Er zijn mooie gedeeltes in Los Angeles, maar ook van die achterbuurten waar je nog niet dood gevonden wilt worden. En druk: auto’s vliegen met tachtig kilometer per uur door de straten!

We moesten tanken op Sunset Boulevard en die is echt héél lang. Dus als je aan het begin woont in een achterstandsbuurt, kun je wel mooi zeggen dat je op Sunset Boulevard woont. Bij het tankstation stond een auto te wachten met twee mensen erin. Na ons tanken stond de wagen er nog.

Er werd ons gevraagd of we wilden doneren om zijn tank te vullen; hoe is het? Moet niet gekker worden!

Dat werd het wel natuurlijk! We hebben even een klein ommetje gemaakt over Rodeo Drive. Wat een bakken rijden daar zeg. Dikke Bentley’s, Rolls-Royce’s, noem maar op. Heerlijk! Wat een land! Gewoon omdat het kan!

We zien de zee: joehoe!

En guess what? Vanmiddag zagen we de zee! Joehoe! Inmiddels zijn we bij ons ietwat primitieve hotel aangekomen, waar we de laatste twee nachten slapen. Het staat in Santa Monica op een paar kilometer van de pier. Bij de pier kun je natuurlijk ook slapen, maar dan moet je wel wat ander werk hebben dan wij. De goedkoopste auto die daar geparkeerd staat kost 100.000 dollar, minimaal! We zijn lopend even naar Main Street gegaan om te kijken en hebben een biertje gedaan en een stoofpotje gegeten in de Ierse Pub. Morgen gaan we naar de pier om mensen te kijken en een foto te maken van het bordje ‘Route 66, End of the Trail.’

Route 66: bijna 5.000 kilometer zit erop! 

Het is een feit, we zijn aangekomen aan het eind van Route 66. We hebben wat uitstapjes gemaakt en daardoor een klein stukje van Oklahoma gemist, maar verder hebben we de hele route gevolgd. Bijna 5.000 kilometer! Het zit er dus bijna op. Morgen maar een eindspeech maken dan! Gelukkig kan ik daar nog 24 uur op broeien. Ik zal de highlights erop zetten van ons avontuur, eventueel handig voor als iemand anders deze kant op wil gaan. Ik heb mijn 23e staat gisteren getrotseerd, dus nog 27 te gaan.

Strand, winkels en mensen

Piep, kraak, zweet, mmm, wat een muffe bedoening. De kamer die we hadden geboekt een paar straten van het strand had geen airco. Het was best oud, wel goede service, maar de kamer was gewoon muf en de bedden erg hard. We hadden beiden slecht geslapen omdat het vreselijk benauwd was. We besloten maar weg te gaan en onze laatste nacht in een ander hotel bij het vliegveld te boeken. Er waren zat kamers, dus even een praatje gemaakt met de beste man en ik kreeg mijn geld terug. We zijn gaan inpakken en hebben de auto op een parkeerplaats gezet bij de pier. Jawel! Daar stond ons bordje vrolijk te wachten! Route 66, End of the Trail.

We maakten een paar foto’s en gingen toen Downtown in om een ontbijtje havermout te scoren. Hier hebben we even heerlijk gezeten en ons zitten verbazen aan de veelzijdigheid van de Amerikanen, maar vooral het feit dat ze helemaal niet naar elkaar kijken of elkaar veroordelen. Dik, dun, knap, lelijk; maakt allemaal niets uit. We sjokten heel Downtown door en hebben ons nog lekker gemaakt bij de Apple Store. Niets gekocht, want we hebben toch al een mayday bij het vliegveld denk ik. Veel te zwaar die koffers…

Muscle Beach 

Er was ook nog een farmersmarket, waar we even doorheen gelopen zijn. Konden we meteen even vitaminen naar binnen werken door al het fruit dat je daar mag proeven. ’s Middags zijn we heerlijk op het strand gaan liggen om lekker te relaxen en wederom mensen te kijken. Op Muscle Beach kan dat goed, daar wordt hard getraind op de toestellen. Gratis fitnessen in de zon op het strand met een heerlijk briesje. Dan kunnen jullie je vast wel voorstellen hoe die mensen eruit zien. Aan het einde van de dag vertrokken we via een omweg naar het hotel. We moesten nog even een extra tas/koffer aanschaffen om het gewicht te verdelen. We hebben niet zo heel veel gekocht, maar een paar nieuwe broeken. Toch is dat al snel een paar kilo extra! Onderweg een onwijze file natuurlijk. Kunnen we alvast weer wennen voor in Nederland. Ja, de vakantie is nu echt ten einde.

Jetlag 

We hebben een heel goede vlucht gehad, terug naar Amsterdam. Duurde een uurtje of tien, maar was goed te doen. We zaten ontzettend krap door een Amerikaanse man met een aardig formaat naast ons, maar goed, hij was aardig en we hebben heel wat woorden zitten wisselen over oude auto’s, een hobby van hem. Slapen in een zittende stand lukt bij ons niet echt. Dus maar een beetje doezelen, filmpje kijken en hopen dat de minuten lekker door tikken.

Op Schiphol ging het als vanzelf. We kwamen het vliegtuig uit en moesten een eind lopen, wat heerlijk is na tien uur zitten. Bij de paspoortcontrole stond niemand dus we konden meteen door. De kofferband was ook weer een eind lopen, wat er dus voor zorgt dat de koffer er ook meteen aankomt als je daar arriveert. Ik snap daarom ook nog steeds niet waarom mensen stress hebben als ze moeten reizen. Gewoon go with the flow en alles loopt op rolletjes!

De dag verliep verder zonder grote moeilijkheden. Ik had het wel koud en slaap, maar met wat douchen, een bakkie koffie en tegen etenstijd een redbull in plaats van een biertje (beiden slecht, haha), heb ik het weten te rekken tot 22:00 uur. Toen ben ik toch echt voor de tweede keer gaan douchen, want dat is erg lekker en je slaapt er ook gemakkelijker door. Nu, op moment van schrijven, is het 04:00 uur en zit ik op de bank het verslagje te maken. De jetlag houdt me wakker.

Dan nog maar even de hoogtepunten van onze geweldige trip!

Bezoek aan Lageschaar Dairy, familie in Michigan en de druipgrotten. De overnachting in het Wagon Wheel Hotel, de helikoptervlucht boven de Grand Canyon, de stad Santa Fe, Flagstaff, de Mojave Desert, de eenvoudigheid van de mensen, gratis water en gratis plassen, dikke vette auto’s (en mensen), farmers die in de VS belangrijk zijn, Las Vegas is knettergek en het bezoek aan Pawn Stars in Las Vegas.

Bedankt voor je interesse in ons dagboek en het meebeleven van onze hoogtepunten!

Linda van der Wel (1980) is freelance-adviseur in de groen,- grond,- en infrasector. Ze houdt enorm van reizen en Amerika en Canada zijn haar favoriete bestemmingen. Al twaalf keer maakte ze de oversteek naar het continent. Haar missie is om alle staten een keer te bezoeken; de teller staat nu op 26. Yellowstone, het wilde westen van Wyoming, de graanvelden in South Dakota en San Francisco zijn haar ‘absolute toppers’.
Linda op Twitter: @Agrolin